Diecezja łódzka była pierwszą, którą po 1918 roku utworzono w niepodległym państwie polskim. O tym, że Łódź stanie się jej stolicą mówiono od wielu lat. Wybór Łodzi był oczywisty. Tą stolicą nie mógł zostać Piotrków czy Kalisz, choć i o tym plotkowano. W Łodzi powstał jeden z najważniejszych w kraju ośrodków społeczno – przemysłowych. I tu tylko mogła być stolica nowej diecezji..

Kiedy erygowano nową diecezję łódzką jej wikariuszem generalnym zostaje ks. Wincenty Tymieniecki, proboszcz katedry. Rozpoczynają się jednocześnie spekulacje wśród łodzian kto otrzyma nominację na pierwszego jej ordynariusza.

Ku wielkiej radości łodzian papież Benedykt XV spełnia ich marzenia. 11 kwietnia 1921 roku ks. Wincenty Tymieniecki zostaje ordynariuszem diecezji łódzkiej.

W 1925 roku dokonano nowego podziału administracyjnego Kościoła w Polsce i wtedy diecezja łódzka oddała włocławskiej dekanat kłodawski, a w zamian otrzymała m.in Pabianice, Łask, Tuszyn czy Rzgów. Nie udało się włączyć do diecezji Sieradza i Zduńskiej Woli. Biskupowi Wincentemu Tymienieckiemu zależało zwłaszcza na Zduńskiej Woli, która podobnie jak Łódź była miastem włókienniczym. Biskup włocławski Stanisław Zdzidowiecki tłumaczył, że chce zatrzymać w swojej diecezji choć jedno miasto robotnicze.