Na przełomie maja i czerwca w Łodzi panowała gorąca atmosfera wyborcza. Między innymi na ul. Piotrkowskiej

Przypomnijmy, nie były to jeszcze w pełni wolne wybory. Kandydaci tzw. strony rządowej mieli zapewnione w sejmie 299 mandatów, czyli 65 procent. Pozostałe 161 (35 procent) dostała opozycja.

W pełni wolne wybory odbywały się tylko do senatu.

Pani Kazimiera pracowała wtedy w „Unionteksie”, czyli zakładach im. Obrońców Pokoju, należących kiedyś do imperium Scheiblerów i Grohmanów.

- Byłam na wyborach, bo nigdy ich nie opuszczałam- mówiła nam ponad 80-letnia, emerytowana łódzka włókniarka.

Pani Kazimiera przyznaje, że 4 czerwca 1980 roku liczyła, że jak wygra „Solidarność” to w Polsce i Łodzi będzie lepiej.

- Byłam młodsza, pracowałam no to i nadzieje były duże- dodaje była pracownica „Unionteksu”. Pamięta dobrze kartki, kolejki w sklepach, puste półki. Opowiada, że w jej życiu było różnie. Miała cztery lata, gdy Niemcy zabili jej rodziców. Trafiła do domu dziecka. Wychowywała ją ciotka, która sama miała szóstkę dzieci. Jako 15-latka pani Kazimiera przyjechała do Łodzi spod łódzkiej wsi, żeby znaleźć zatrudnienie w fabryce. Tu pracowała, ale i kończyła szkołę.

CZYTAJ DALEJ O 4 CZERWCA 1989 W ŁODZI >>>>

- Wcześniej ukończyłam piątą klasę w Łodzi uzupełniałam wykształcenie - wspominała pani Kazimiera. - Chcieli, żebym pracowała na przędzalni, ale by iść tam do roboty trzeba było mieć skończone 18 lat, a mnie zależało na pieniądzach, bo chciałam się ładnie ubrać. Poszłam więc na tkalnię. I do emerytury przepracowałam na tkalni w „Unionteksie”. Dokładnie 37 lat i trzy miesiące.

Pani Kazimiera na pracę nie narzekała, choć warunki były ciężkie. Pracowała w wielkim hałasie. Ale przełożeni ją zawsze chwalili, bo była sumienna, dokładna.

„Chcieli nawet, bym do partii się zapisała, bo taką jestem dobrą pracownicą, ale nie chciałam” - wspominała. - „Mówiłam im, że dobrze pracuję dla pieniędzy, by coś z tej pracy mieć. A jeszcze sama wychowywałam trzy córki!

Na wybory 4 czerwca poszła więc z nadzieją. Ale szybko przyszło rozczarowanie. Ma i tak szczęście, że w 1990 roku przeszła na emeryturę. Nie musiała jak inne koleżanki brać zasiłku dla bezrobotnych.

Nie może przeżyć tego co stało z jej dawną fabryką. - Ile razy przechodzę koło „Unionteksu” to płaczę - mówi pani Kazimiera. - Jestem osobą wierzącą i nie mogę zrozumieć, że nie można uszanować miejsca, które odwiedził święty Jan Paweł II.

Katarzyna Majkowska nie zapomni tego pamiętnego czerwca 1989 toku. Była wtedy na drugim roku prawa Uniwersytetu Łódzkiego. Wszędzie mówiło się o wyborach. Na ulicach pełno było plakatów z „Solidarnością”. Kandydaci do sejmu robili sobie zdjęcia z Lechem Wałęsą. Takie zdjęcie miało im dać przepustkę do Sejmu czy Senatu. Ją też ogarnął ten wyborczy szał, tak jak wielu młodych łodzian.

- Zaangażowałam się w kampanię opozycjonisty, adwokata Karola Głogowskiego - opowiada Katarzyna. - Startował do senatu, ale nie z Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”. „Solidarność” w Łodzi była wtedy podzielona. On się miał poparcie grupy Andrzeja Słowika. Nie znalazł się na liście „Solidarności”. Nawet nie pamiętam już jak to się stało, że zaczęłam popierać akurat jego kandydaturę. Może dlatego, że chodził do liceum z moją mamą?