Bardzo dobry "Dom zły" (recenzja)

Z projekcji kolejnego (po "Rewersie") bardzo udanego polskiego filmu tego roku, "Domu złego", trudno wracać spokojnie do domu. Opuszczenie i rozpacz, które pokazuje, nie są przecież domeną polskiej głuszy, tylko jak najbardziej domu za zakrętem najbliższej ulicy. Zresztą w pierwszej wersji scenariusz "Domu złego" rozgrywał się gdzieś pod Łodzią...

Pewnej deszczowej nocy 1978 roku Edward Środoń (Arkadiusz Jakubik) pojawia się przypadkowo w domu małżeństwa Dziabasów (Kinga Preis i Marian Dziędziel) w zagubionej wsi. Początkowa nieufność gospodarzy ustępuje miejsca tradycyjnej polskiej gościnności. W roku 1982, w tym samym domu, ekipa śledcza rozpoczyna dochodzenie. W progu ponownie staje Środoń. Tym razem jego wizyta nie jest przypadkowa - ma pomóc w rekonstrukcji tajemniczej zbrodni sprzed czterech lat. Prowadzący śledztwo porucznik Mróz (Bartłomiej Topa) odkrywa, że rozwiązanie zagadki może być niebezpieczne nie tylko dla podejrzanego. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Porucznik zostanie wciągnięty w niebezpieczną grę, której stawką jest odkrycie strasznej prawdy, na ujawnieniu której nie wszystkim zależy...

Smarzowski koncentruje się na detalach i dosłowności swojego obrazu, sprawiając, że świat, który prezentuje, wręcz obłapia widza. Tu "wali" bimber, "capi" gnojówka i wciąga błoto. Wóda jest na początku wszystkiego. A obok są prawda (co to jest prawda?), moralność (po co to komu?), dobro i zło (to samo, tylko pod inną nazwą?). Wsadzając w tę rzeczywistość fenomenalnie grających aktorów, osiągnął efekt, który dotyka, nie pozostawia obojętnym, którego nie można z siebie strzepnąć jeszcze długo po projekcji.

PRL, dom zły, miał kiepskie fundamenty, ale przerażające piwnice. Obawiam się, że jeszcze wielu z nich nie zasypaliśmy.

Nasza ocena: 5/6

Dom zły, Polska, dramat, 160 minut, reż. Wojciech Smarzowski, wyst. Marian Dziędziel, Arkadiusz Jakubik, Kinga Preis, Bartłomiej Topa, Robert Więckiewicz, dystr. ITI Cinema