Chcę się bać policji

„Prawdziwy” policjant ma zmęczoną twarz, byłą żonę i nos pozwalający wyczuć, że „coś tu śmierdzi” szybciej niż przełożeni. Z sześciostrzałowej broni „wypluwa” sześćdziesiąt pocisków, a gdy bandyta podniesie na niego lub jego kolegę rękę, „wali” z podręcznej armaty bez słowa między oczy delikwenta.

Policjanci muszą mieć twarde czoło od stukania się w nie palcem, gdy oglądają podobne produkcje, ale pewnie one właśnie w dużym stopniu wpłynęły na decyzję wielu młodych ludzi o wstąpieniu do policji. A codzienność tak bardzo różni się od filmów, jak dzisiejszy policjant z patrolu na Piotrkowskiej od groźnego stróża prawa. Dramatyczna historia z centrum Łodzi, kiedy to dwóch „natrąbionych” gości pozwoliło sobie drastycznie pobić policjanta i policjantkę (nieszczęsna kobieta wylądowała w szpitalu z poważnymi obrażeniami) każe się zastanowić, czy przyjazna twarz policji nie przybrała oblicza karykaturalnego. Na Piotrkowskiej dostać w twarz nader łatwo, przydarzyć się to może najmocniejszemu.

Gdy jednak zaczyna się skuteczne bicie policji, rozsypuje się ostatni element poczucia bezpieczeństwa obywatela. Mieszane, wystylizowane patrole w śródmieściu od dawna już nie wywołują szacunku, co najwyżej zainteresowanie (i to wcale nie tylko dlatego, że są mieszane). Bardzo mnie cieszy, że nowy komendant miejski policji (o jakże łagodnej fizjonomii), zapowiedział w wy-wiadzie dla naszej gazety, że chce by policjanci byli bardziej widoczni i wzbudzali u niedobrych lęk. Sam, jak wielu, mam różne doświadczenia z policją, również nie najlepsze, ale chcę się bać policji (choć mam nadzieję, że moje postępowanie nie wymaga jej interwencji). Bo gdy dojdzie do zagrożenia, chcę mieć pewność, że policjanci się pojawią. I że nie będzie trzeba jeszcze ich bronić.

Wydarzenia tygodnia w Łódzkiem. Przegląd wydarzeń 13-19 czerwca 2016 roku