Dlaczego sarna nigdy nie zostanie żoną jelenia

Dlaczego sarna nigdy nie zostanie żoną jelenia

Sarna i jeleń to dwa różne gatunki, często ze sobą mylone, choć znacznie się od siebie różnią. Z tego oczywistego powodu sarna nigdy nie zostanie żoną jelenia. Samica jelenia to łania, samiec zaś to byk, a młode to cielęta. Natomiast samica sarny nazywana jest kozą, samiec zaś to po prostu kozioł (lub w języku łowieckim sarniak), a młode to koźlęta.

Jeleń szlachetny, król naszych lasów, występuje zarówno na nizinach jak i w górach (aż do granicy lasów). Samiec jelenia, zwany bykiem, może ważyć nawet 160 kg. Jego „żona”, czyli łania, jest o połowę od niego lżejsza. W ciągu roku samica rodzi jedno lub dwoje młodych, zwanych cielętami. W zależności od pory roku zmienia się pożywienie jeleni. Wiosną, latem i jesienią zjadają trawy, zioła, owoce krzewów i grzyby, natomiast zimą głównie mech, porosty a także gałązki i korę drzew.

Sarny żyją w lasach oraz i na polach uprawnych i łąkach. Są dużo mniejsze od jeleni. Sarna europejska to najmniejszy z jeleniowatych zamieszkujących Polskę. Dorosły kozioł - czyli samiec - ma około 140 cm długości, 75 cm wysokości w kłębie, czyli w najwyższym punkcie tułowia, i osiąga masę około 25 kilogramów.

Koza - samica - jest nieznacznie mniejsza. Samica sarny w ciągu roku rodzi od jednego do trzech młodych, które - powtórzymy - zwą się koźlętami.

Sarny odżywiają się urozmaiconym pokarmem roślinnym (trawy, zioła, pędy jeżyn i malin) i grzybami. Lubią lizać sól i pić czystą wodę.

Leśnicy szacują, że saren w Polsce jest mniej więcej tyle, ilu mieszkańców dużego miasta, takiego jak Łódź, czyli około 760 tysięcy osobników. Jeleni jest znacznie mniej, bo około 220 tysięcy.

Samce jelenia i sarny mają na głowie poroże (jeleń nosi wieniec, zaś sarna - parostki). Świadczy ono o sile i etapie rozwoju męskiego osobnika. Może służyć do obrony oraz do walki o samice podczas rui (godów). Poroże kozła ma jednak tylko trzy krótkie odnogi, więc rzadko kiedy przydaje się w walce.

Zarówno kozły sarny, jak i byki jelenia każdego roku zrzucają stare poroże, a potem nakładają nowe. Sarny zrzucają poroże jesienią, zaś zimą odrasta im nowe. Natomiast jelenie gubią poroże w marcu, a do końca lipca wyrasta im nowe. Okres godów u jeleni nazywany jest rykowiskiem. Zaczyna się w drugiej połowie września i trwa cztery tygodnie.

Jelenie żyją w stadach, zwanych chmarami, liczącymi od kilku do kilkunastu osobników, prowadzonych przez dorosłe samice. Dojrzałe byki żyją samotnie lub w stadach kawalerów i jedynie w czasie rykowiska są razem z łaniami.

Sarny natomiast żyją pojedynczo lub w niewielkich grupach i tylko w okresie zimy łączą się w duże stada, zwane rudlami, liczące nawet ponad dwadzieścia osobników.

Zarówno sarny jak i jelenie przez cały rok prowadzą aktywny tryb życia. Większą aktywność wykazują o zmierzchu i w nocy, w ciągu dnia ukrywają się zazwyczaj w leśnej gęstwinie lub w łanach zbóż. Dobrze pływają, choć jelenie robią to chętniej.

Sarny i jelenie należą do zwierząt płochliwych. Nagle przestraszone, tracą orientację i pędzą na oślep, często uderzając w drzewa i inne przeszkody.

Sarna, kiedy poczuje zagrożenie, potrafi szczeknąć, wydając głos podobny do psa. Ucieczka to zresztą jedyna broń, jaką dysponuje, a jej głównym prześladowcą nie jest wilk ani ryś (bo jest ich zbyt mało), ale pies – zdziczały lub bez nadzoru.

Dlatego wychodząc z psem do lasu, koniecznie musimy trzymać go na smyczy, żeby nie pogonił za sarną, bo może to doprowadzić do jej śmierci ze stresu i wyczerpania.

A jeśli latem znajdziemy w lesie młodą sarenkę, nie dotykajmy jej, tylko zostawmy ją w miejscu, w którym przebywa. Jej mama - sarna koza - wyczuwając nasze zbliżanie się, odeszła od młodego, ale nadal je obserwuje i gdy tylko odejdziemy, wróci do swojego sarniątka.