Dziesiąta edycja akcji Dotknij Teatru w Łodzi - odbywającej się pod hasłem „Miasto” - osiągnęła półmetek. Odbyło się już wiele ciekawych przedsięwzięć, a wydarzenie potrwa do niedzieli 7 kwietnia.

Los włókniarek i ich rodzin oraz związany z nimi upadek miasta u zarania zachwytu rodzimą wersją dzikiego kapitalizmu, po „zamknięciu” PRL - czyli rzeczywisty temat do dziś w Łodzi nie przerobiony - został przywołany przez spektakl „Włókniarki”, zrealizowany na otwarcie Dotknij Teatru na scenie Teatru Arlekin. Energetyczne przedstawienie, ze świetnie podkreślającą jego drapieżność wykonywaną na żywo muzyką, przygotował Tomasz Man (także gitarzysta i kompozytor) na podstawie książki „Aleja Włókniarek” Marty Madejskiej. Twórca spektaklu wybrał z nieco rozczarowującego swoją powierzchownością reportażu kilka wyrazistych wątków, a kondensując je w dynamiczną opowieść nadał im bardziej emocjonującą niż w publikacji wymowę - nawet, jeżeli całości brakuje nieco nabudowania formy, sięgnięcia po bardziej teatralne środki. Siłę „Włókniarek” (wchodzą do repertuaru „Arlekina”) - oprócz podejmowanego zagadnienia - stanowią bowiem żywiołowość, szczerość oraz pełne empatii zaangażowanie biorących udział w przedsięwzięciu aktorek.

Man nie do pozazdroszczenia żywot pracownic zakładów włókienniczych (a zarazem całego przewróconego w czasie strukturalnych przemian w kraju przemysłu) opowiada songami, w których jest miejsce na wzruszenie, niezgodę, ale i ironię, osiągając porywający efekt. Dzięki temu zabiegowi unika także dosłowności, protekcjonalności, trącącego często fałszem pochylania się z troską nad kolejami życia tych, którym zabrakło szczęścia, a o których - gdy była taka konieczność - nikt się nie upomniał (czego konsekwencje zresztą pokutują w Łodzi do dziś). Tomasz Man, muzycy (Andrzej Domaradzki, Maciej Kuliberda i Michał Nowak) oraz osiem aktorek (Agata Butwiłowska, Emilia Dryja, Klaudia Kalinowska, Adrianna Maliszewska, Katarzyna Pałka, Joanna Wiśniewska, Małgorzata Wolańska i Karolina Zajdel) idą po swoje, nie domagają się dla swoich bohaterek łzawych odruchów współczucia czy zatrutych hipokryzją zapewnień w stylu: „jesteśmy z wami”. To celne wypunktowanie zaniechań, braku chęci i pomysłów na autentyczną pomoc tysiącom kobiet (których - co też żywotnie pobrzmiewa w spektaklu - nie wyraził, ani tym bardziej z determinacją wprowadził w życie, wówczas praktycznie nikt: od polityków po Kościół). I w żadnej mierze nie wołanie o użalanie się, ale zdecydowanie uniesiona w górę pięść: miałyśmy może nie najwspanialsze życie, od którego dziś przy latte w kawiarni odwracacie się z niesmakiem, ale byłyśmy tu, nikt nam nic nie dał, nasz pot, a i krew wpłynęły pod fundamenty tego miasta. I może należałoby to rozumieć.

Man śmiało sięga po rozmaitą muzyczną stylistykę, dziewczyny bardzo dobrze, emocjonalnie śpiewają, a charakter poszczególnych scen nieźle oddaje minimalistyczna scenografia Anetty Piekarskiej-Man, pozwalająca na przemianę krosien w instrument czy drewnianych skrzynek w egzystencjalne więzienie głodujących włókniarek.