Gmina pomoże najuboższym płacić czynsz

Oto szczegóły związane z warunkami, których spełnienie jest wymagane od osób starających się o dodatek.

Warunek pierwszy: niski dochód

Dopuszczalna wysokość dochodu zależy od tego, czy mieszkanie lub dom zamieszkuje osoba samotna, czy też gospodarstwo jest prowadzone przez więcej niż jedną osobę. W przypadku osób prowadzących gospodarstwo domowe samotnie, przepisy przewidują, że dochód nie powinien przekraczać 175 proc. najniższej emerytury. Dla gospodarstw domowych prowadzonych przez co najmniej dwie osoby, próg ten jest równy 125 proc. najniższej emerytury na każdego z domowników. Od marca bieżącego roku najniższa emerytura wynosi 831,15 zł. Oznacza to, że w przypadku osób samotnych, chcących ubiegać się o dodatek, dopuszczalny średni miesięczny dochód wynosi 1.454,51 zł brutto, zaś w przypadku rodzin - 1.038,94 zł brutto.

Przy ustalaniu wysokości dochodów nie uwzględnia się niektórych rodzajów dochodu, m.in.:
- świadczeń pomocy materialnej dla uczniów,
- jednorazowych zapomóg z tytułu urodzenia się dziecka,
- dodatków z tytułu urodzenia dziecka,
- pomocy w zakresie dożywiania,
- zasiłków pielęgnacyjnych,
- zasiłków okresowych z pomocy społecznej,
- jednorazowych świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze z pomocy społecznej,
- a dodatków mieszkaniowych.

Od dochodów branych pod uwagę przy ustalaniu prawa do dodatku odlicza się składki na ubezpieczenie emerytalne, rentowe i chorobowe oraz koszty uzyskania przychodu. Wyjątkowo dodatek mieszkaniowy może też zostać przyznany osobie, której dochody przekraczają limit, jeśli przekroczenie nie jest wyższe od dodatku, który może zostać przyznany. Dodatek jest wówczas zmniejszany o kwotę, o którą dochód przekracza podstawowy limit.

UWAGA! Dla ustalenia prawa do dodatku uwzględnia się średni miesięczny dochód z ostatnich trzech miesięcy sprzed złożenia wniosku o dodatek.

Warunek drugi: tytuł prawny do lokalu

O dodatek może starać się tylko osoba, która ma tytuł prawny do zajmowanego mieszkania lub domu. Tytuł ten mają przede wszystkim:
- najemcy lub podnajemcy mieszkania,
- a członkowie spółdzielni mieszkaniowej, którzy mają spółdzielcze prawo do lokalu,
- właściciele mieszkań,
- właściciele budynków, jeśli zajmują mieszkania w tych budynkach.

Dopuszczalne jest też przyznanie dodatku osobie, które zajmuje mieszkanie bez tytułu prawnego, ale jest w trakcie oczekiwania na przysługujący jej lokal zamienny lub socjalny.

Warunek trzeci: relatywnie mała powierzchnia mieszkania lub domu

Dodatek mieszkaniowy może zostać przyznany tylko tym, których lokal nie przekracza tzw. powierzchni normatywnej. Wynosi ona:
- 35 mkw. dla jednej osoby,
- 40 mkw. dla dwóch osób,
- 45 mkw. dla trzech osób,
- 55 mkw. dla czterech osób,
- 65 mkw. dla pięciu osób,
- 70 mkw. dla sześciu osób,
plus 5 mkw. dla każdej następnej osoby.

Wyjątkowo dopuszczalne jest przekroczenie powierzchni normatywnej. Maksymalne dopuszczalne przekroczenie to 30 proc. Jeśli jednak pokoje i kuchnia nie zajmują więcej niż 60 proc. całej powierzchni użytkowej mieszkania, dopuszczalne jest przekroczenie o 50 proc. W sytuacji, gdy wśród domowników jest osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku inwalidzkim lub taka, której niepełnosprawność wymaga zamieszkiwania w oddzielnym pokoju, powierzchnia normatywna jest zwiększana o 15 mkw.

Niezbędne formalności

Osoba chcąca ubiegać się o dodatek mieszkaniowy powinna zgłosić się do urzędu gminy. W praktyce przyznawaniem dodatków zajmują się zwykle ośrodki pomocy społecznej. Po dopełnieniu formalności, należy poczekać około miesiąca na wydanie decyzji.

Jeśli dodatek zostanie przyznany, należy pamiętać, że co do zasady nie jest on wypłacany osobie uprawnionej, ale przelewany na konto zarządcy domu. Lokator uprawniony do dodatku reguluje opłaty czynszowe jedynie w wysokości stanowiącej różnicę między pełnym czynszem a dodatkiem. Decyzja przyznająca dodatek obowiązuje przez pół roku. Po tym czasie procedurę ubiegania się o dodatek trzeba zacząć od nowa.

Wysokość dodatku

Można ją obliczyć samodzielnie:

1. Sumujemy wydatki będące podstawą obliczenia dodatku. Są to przede wszystkim: czynsz; koszty eksploatacji i remontów ponoszone w mieszkaniach spółdzielczych; zaliczki na koszty zarządu nieruchomością wspólną ponoszone przez właścicieli mieszkań; koszt energii cieplnej; wydatki na wodę; opłaty za odbiór nieczystości stałych i płynnych.

2. Liczymy, jaka część wydatków stanowiących podstawę obliczenia dodatku przypada proporcjonalnie na normatywną część powierzchni lokalu.

3. Ustalamy udział własny w czynszu, a więc część opłat, którą lokator musi pokryć z własnej kieszeni. Jaki procent dochodów gospodarstwa stanowi udział własny, przedstawia tabela, którą zamieszczamy obok. Progi dochodu przedstawione w tabeli zależą od aktualnej wysokości najniższej emerytury.

4. Od wyniku uzyskanego w punkcie drugim odejmujemy wynik uzyskany w punkcie trzecim. Dodatek nie może być wyższy niż 70 proc. wyniku uzyskanego w punkcie drugim. Dodatek nie zostanie przyznany, jeśli okaże się, że miałby być niższy niż 2 proc. najniższej emerytury (obecnie 16,62 zł). Dodatek co do zasady nie jest wypłacany do rąk osoby uprawnionej, ale przelewany na konto zarządcy domu, w którym mieszka osoba uprawniona.