Grzyby jadalne: Pieczarka bulwiasta


Pieczarka bulwiasta

Wygląd
Początkowo półkulisty, później parasolowato otwarty, o średnicy od 6 do 14 cm, biały, dość mięsisty, opatrzony słabym, tępym garbkiem, wierzch od jedwabistego do delikatnie włókienkowatego, a nawet włókienkowato-kosmkowaty[4]. Czasami ma barwę białokremową, siarkowożółtą lub ochrowożółtą. Po uciśnięciu żółknie. Blaszki wolne, bardzo ściśle ustawione, u osobników młodych białawe, później o kolorze szarawo-czerwonym, a wreszcie ciemnoczerwonym aż do czarnobrązowego.

Występowanie
W Ameryce Północnej i w Europie gatunek szeroko rozprzestrzeniony, w Polsce również dość częsty. Rośnie od lata do późnej jesieni (lipiec-październik) w lasach sosnowych, świerkowych, lecz także pod bukami.

Gatunki podobne
Młode, stożkowato zamknięte owocniki tego grzyba można pomylić z śmiertelnie trującym muchomorem jadowitym (Amanita virosa), u muchomora jednak skórka kapelusza nie barwi się po uszkodzeniu na kolor żółty. Ostateczne wyjaśnienie daje podstawa trzonu, która u muchomorów jadowitych opatrzona jest pochwą, pieczarka biaława (Agaricus arvensis). Jej blaszki nigdy nie mają różowego odcienia.

PRZEJDŹ DALEJ --->

Grzyby jadalne: Gąska zielonka

Gąska zielonka

Wygląd
Średnicy 4-10 cm, żółtozielony lub żółtobrązowy, pośrodku ciemniejszy, gładki, w młodym owocniku stożkowato wypukły, później płaski, często różnie powyginany. Skorka naga lub drobnołuskowata, mazista i dlatego często z ziarnami piasku, podczas wilgoci śliska. Blaszki od bladożółtawych do siarkowożółtych, średnio gęste, cienkie, wycięte z ząbkiem.

Występowanie
Rośnie od października do grudnia, w borach sosnowych na piaszczystej glebie z dużą ilością porostów, prawie zawsze gromadnie, razem z gąską niekształtną (Tricholoma portentosum). Prawie cały rozwój owocnika przebiega pod ziemią, z mchu i igliwia wystaje zwykle tylko część kapelusza, dlatego też trudno go znaleźć; miejscami częsta. W Polsce gatunek rzadki.

Gatunki podobne
Do gąski zielonki bardzo podobna jest trująca gąska siarkowa (Tricholoma sulphureum), która ma żółty miąższ. Mylona również z uważaną za trującą gąską zielonożółtą.

PRZEJDŹ DALEJ --->

Grzyby jadalne: Koźlarz babka


Koźlarz babka

Wygląd
Średnica dochodzi do 20 cm, u młodych egzemplarzy półkolisty do poduszkowatego, u starszych – gładki. Przy wilgotnej pogodzie powierzchnia kapelusza jest śliska, lekko śluzowata. Barwa od jasno- do ciemnobrązowej.

Występowanie
W Europie Środkowej jest pospolity. Również w Polsce występuje pospolicie od lata do jesieni. Rośnie na ziemi, w liściastych oraz mieszanych, często także poza lasem. Rośnie wyłącznie pod brzozami, tworzy bowiem mikoryzę z brzozami.

Gatunki podobne
Dość często bywa mylony z podobnie wyglądającym goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), który na gorzki smak i jest niejadalny.

PRZEJDŹ DALEJ --->

Grzyby jadalne: Czubajka kania

Czubajka kania

Wygląd
W kształcie parasola o średnicy 10–30 cm z garbkiem na środku, z popękaną, łuszczącą się skórą. Za młodu jajowaty i zamknięty, potem stożkowaty, niskołukowaty, na koniec płaski i rozpostarty. U młodych kapelusz w całości jest brązowy, u starszych białawy z dużymi, brązowymi łuskami. Brzeg kapelusza postrzępiony, zazwyczaj biały. Blaszki gęste, szerokie, nie dochodzące do trzonu.

Występowanie
Dość pospolity na terenie całej Polski, gdzie występuje od lata do późnej jesieni. Rośnie na brzegach lasów liściastych i iglastych, na polanach leśnych i zrębach, na łąkach, w parkach, na poboczach szos, na cmentarzach. Unika siedlisk kwaśnych i wilgotnych, rośnie najczęściej na glebach gliniastych i zasobnych w wapń.

Gatunki podobne
Przez niewprawnych grzybiarzy czubajka kania bywa mylona ze śmiertelnie trującym muchomorem sromotnikowym, głównie z jego białymi odmianami.

PRZEJDŹ DALEJ --->