I jak tu nadal być sobą? Stranieri a sprawa ŁKS

Do Hiszpanów Daniela Ramireza i Jose Pirulo, Portugalczyka Ricardo Guimy i Serba Dragoljuba Srnicia dołączyli w przerwie zimowej Słoweniec Tadej Vidmajer oraz dwaj kolejni Hiszpanie – obrońca Carlos Moros Gracia i napastnik Samuel Corral. Nietrudno sobie wyobrazić, że sześciu z nich znajdzie się wiosną w tym samym momencie na boisku, a dodajmy, że nigdy dotąd aż tylu obcokrajowców nie wystąpiło w barwach ŁKS w meczu polskiej ekstraklasy.

Znak czasu to czy też jego przekleństwo? Opinie na ten temat są podzielone, choć większość zwykła psioczyć (i nie bez powodu) na manię ściągania przeciętnych kopaczy z Bałkanów, Ameryki Południowej, Czech, Słowacji czy ostatnio Hiszpanii.
Jak to się ma do zespołu „Rycerzy Wiosny”? ŁKS chwalono dotąd za sposób budowania drużyny, bo choć w talii trenera Kazimierza Moskala nie brakowało asa w postaci Daniela Ramireza, trzon zespołu stanowili Polacy. Teraz, gdy strach zajrzał beniaminkowi w oczy, klub sięgnął po trzech kolejnych cudzoziemców, ma dziś ich w kadrze już siedmiu (w tym iberyjską kolonię), więc niewykluczone, że wiosną szkoleniowiec ŁKS nieco inaczej rozłoży akcenty.

Oczywiście najważniejsze jest utrzymanie drużyny w elicie, ale wielu kibiców chciałoby, by szefowie ŁKS nie zawracali z raz obranej drogi i nadal wyróżniali się pod tym względem na tle ligowych rywali. Trudno nie odnieść bowiem wrażenia, że beniaminek stanął teraz w rozkroku pomiędzy chęcią dochowania wierności swojej filozofii, a widmem spadku z ligi, czemu stranieri mają zapewne w zamyśle dyrektora sportowego Krzysztofa Przytuły i jego współpracowników zapobiec. Jeśli sprowadzeni zimą piłkarze okażą się o klasę lepsi od swoich poprzedników, tematu nie będzie, a włodarze ŁKS obronią swoje decyzje wynikiem sportowym (choć dla bezstronnych obserwatorów, krytycznie odnoszących się do liczby obcokrajowców w lidze, sukces łodzian będzie miał gorzki smak).

Jeśli natomiast beniaminek spadnie z hukiem z ekstraklasy, nikt raczej nie będzie chciał słuchać tłumaczeń o problemach obcokrajowców z aklimatyzacją czy horrendalnych cenach jakich konkurencja żąda za polskich graczy (nawet jeśli tłumaczenia te będą w jakimś stopniu zasadne). Jedno wydaje się pewne - zagraniczni piłkarze sprowadzani hurtowo do naszego kraju nie podnieśli dotąd poziomu ekstraklasy, zdołali co najwyższej czasowo poprawić sytuację kilku klubów w lidze, co na kondycję naszego piłkarstwa nie wywarło znaczącego wpływu. Papierkiem lakmusowym są tu zawsze europejskie puchary i niekiedy żenująca w nich postawa polskich klubów. ŁKS nie musi co prawda zaprzątać sobie głowy takimi rzeczami, lecz nie zdoła uciec w przyszłości od pytań na temat wiarygodności swojej koncepcji, jej celów, korekt, w końcu także tożsamości. I jak udowodniły to przypadki kilku innych polskich klubów tutaj nietrudno wpaść we własne sidła.

Przez lata „budulcem” pierwszej kadry łódzkiego zespołu byli zawodnicy związani z regionem (a przede wszystkim wychowankowie). Dopiero otwarcie polskiego rynku piłkarskiego na Europę i świat w latach 90. nieco zachwiał tę tendencją. W erze Antoniego Ptaka, a więc u schyłku XX wieku, przez ŁKS przewinęło się wielu zawodników m.in. z Brazylii i Nigerii na czele z Rodrigo Carbone i Omodiagbe Darlingtonem, którzy w 1998 roku świętowali z ŁKS mistrzostwo Polski. Gwoli ścisłości dodajmy, że obaj nie mieścili się na szczęście w pojęciu „zagranicznego szrotu”, czego niestety nie da się powiedzieć o wielu z tych, którzy przywędrowali na al. Unii 2 w XXI wieku.

W pierwszych latach nowego stulecia obcokrajowcy coraz częściej pojawiali się w ŁKS, ale na boisku zwykle oglądaliśmy nie więcej niż dwóch-trzech. Wyjątkiem była wiosna sezonu 2006/2007, gdy w meczu z Legią w Warszawie na murawie zameldowało się czterech cudzoziemców (Bośniacy Tarik Cerić i Ensar Arifović, Litwin Marius Kižys oraz Serb Miroslav Opsenica). Z kolei kilka miesięcy później padł rekord, bo 15 września 2007 roku w wygranym 3:0 meczu z Zagłębiem Sosnowiec na boisku po raz pierwszy zameldowało się w tym samym czasie aż pięciu stranieri (poza Cericiem, Arifoviciem i Opsenicą, także dwóch Brazylijczyków – Andreson oraz znany potem z występów w Tottenhamie i FC Barcelonie Paulinho). We wspomnianym, jak i kolejnym sezonie sytuacja, w której pięciu obcokrajowców biegało po murawie z przeplatanką na piersi, powtarzała się jeszcze kilkukrotnie.

A dziś? Trener Kazimierz Moskal będzie miał do dyspozycji wiosną siedmiu stranieri. Najliczniejszą grupę stanowią piłkarze z Półwyspu Iberyjskiego. Jest ich dziś w klubie aż pięciu.
- Na pewno jest to duży plus, bo obecność rodaków pomaga - stwierdził kilka dni temu Samuel Corral, przyznając przy okazji, że fakt ten miał wpływ na podjęcie przez naspastnika decyzji o przenosinach do Łodzi. Teraz wspomniana piątka wraz z Serbem i Słoweńcem spróbuje uratować ŁKS przed spadkiem z ligi. I oby tylko łódzki klub w trakcie tej walki o ligowy byt nie stracił wątku, bo akurat pod tym względem snuł dotąd całkiem spójną i sensowną opowieść.