Jerzyk i jego rodzice: sportowo i świątecznie o Janowiczach

Jurek Janowicz to dziś nie tylko najlepszy polski tenisista, ale też jeden z najpopularniejszych naszych sportowców. Finalista ATP World Tour Masters 1000 w Paryżu, zajmujący 26. miejsce w rankingu ATP, święta spędza w rodzinnej Łodzi.

Jego droga na tenisowy szczyt zaczęła się właśnie w tym mieście. Pierwszą rakietę tenisową dostał, gdy miał dwa lata.

- Nie potrafiłem jeszcze odbijać piłki, ale całymi dniami ściskałem rakietę w rękach - opowiadał Jurek Janowicz.

Jednak tenis zaczął trenować, gdy miał 5 lat. Na początku była to bardziej zabawa. Jurek okazał się jednak bardzo pojętnym uczniem, wykazywał też duży sportowy talent. Nie mogło być inaczej. Siatkarzami byli jego rodzice - Anna i Jerzy senior. Grali nawet w pierwszej lidze, a pani Anna była swego czasu jedną z najlepszych polskich siatkarek. I poznali się właśnie dzięki siatkówce.

Anna Szalbot, mama Jurka, pochodzi z Cieszyna. W rodzinie nie było wielkich tradycji sportowych.

- Choć mój nieżyjący już tata Jan zawsze mówił, że gdyby nie wojna, to pewnie uprawiałby jakiś sport - dodaje pani Anna. - Mama Emilia sportem się specjalnie nie interesowała. Zmieniło się to, gdy ja zaczęłam grać w siatkówkę.

Przez pewien czas w lokalnej lidze w koszykówkę grał też brat Anny, Jerzy. Potem dostał powołanie do wojska, skończył się jego kontakt ze sportem. Inaczej było z jego siostrą. Anna zawsze była wysoką, szczupłą dziewczyną. Szybko więc dostrzegli ją trenerzy koszykówki. Koszykarką nie została. Kiedyś szła jedną z ulic Cieszyna, gdy zatrzymał ją trener siatkówki. Namówił, by poszła do niego na trening. Postanowiła spróbować i została.

- Złapałam bakcyla siatkówki - mówi nam. - Zaczynałam w nią grać dosyć późno, bo miałam 17 lat.

Jednak już po dwóch latach była środkową Płomienia Miliowice, wtedy jednego z najlepszych polskich klubów. Razem z tą drużyną świętowała pierwszy raz w swej karierze mistrzostwo Polski.

W tym czasie w Łodzi w siatkówkę grał jej przyszły mąż, Jerzy. Z dumą podkreśla, że jest rdzennym łodzianinem. Wychowywał się na Górnej. W jego rodzinie nikt nie był czynnym sportowcem. Ale wiernym kibicem był jego tata Edmund. Z czasem sportem, a przede wszystkim siatkówką, zainteresowała się też jego mama, Zofia.
- Do dziś ma wszystkie wycinki prasowe dotyczące mojej kariery - dodaje Jerzy Janowicz senior.
W ślady brata poszła jego nieżyjąca już siostra Bożena. Była wicemistrzynią Łodzi w pchnięciu kulą.
Jerzy senior swoją sportową przygodę zaczynał od... boksu. Miał 11 lat, gdy poszedł na trening do Rudzkiego Klubu Sportowego.
- Ale nie chciano mnie zapisać do sekcji bokserskiej - wspomina. - Byłem chudy, mały i stwierdzono, że nie nadaję się na boksera. Jednak się uparłem.

Dwie swoje pierwsze bokserskie walki w życiu stoczył na treningu. Trener, mając pewnie nadzieję, że zniechęci go do boksu, wyznaczył mu jako sparingpartnerów dwóch najlepszych chłopców. Ku zdumieniu wszystkich, Jerzy z nimi wygrał. Zaczął więc trenować boks. Nie trwało to długo. Boks zaczął mu się nudzić. Poszedł więc na trening szermierki. Zapisał się do łódzkiej Resursy i został nawet wicemistrzem Łodzi.

- Pamiętam, że były ferie - opowiada ojciec tenisisty. - Kolega szedł na trening siatkówki. Zapytał czy nie poszedłbym z nim. Zgodziłem się. I tak zostałem przy tej siatkówce.

Był siatkarzem łódzkiego Społem, Wifamy, Anilany. Z czasem dostrzeżono jego talent i zaproponowano mu występy we wrocławskiej Gwardii, która była drużyną liczącą się w męskiej siatkówce.
- Z Łodzi pojechało nas trzech, ale tylko ja zostałem we Wrocławiu - dodaje Jerzy senior.

Jednak szczęście nie trwało długo. Poważnemu wypadkowi uległa mama pana Jerzego. Miała złamane podudzie, miednicę. Osiem miesięcy leżała na wyciągu.
- Musiałem na pół roku zawiesić treningi siatkarskie - wyjaśnia. Po tej przerwie nie wrócił do Wrocławia, ale trafił do drużyny z Kędzierzyna-Koźla. I dzięki temu poznał swoją przyszłą żonę.

Anna i Jerzy przyjechali ze swoimi drużynami na obóz do Kokotka koło Lublińca. Pierwszego dnia treningów Ania skręciła nogę. Mogła przypatrywać się tylko, jak trenują inni.
- I tak trafiłam na Jurka - dodaje. - Już ponad trzydzieści lat jesteśmy razem!

To dzięki mężowi pani Anna trafiła do Łodzi. Łódzki Klub Sportowy grał wtedy w drugiej lidze i przygotowywał się do awansu do pierwszej. Anna została siatkarką ŁKS-u. Jerzy senior grał w Wifamie, w drugiej lidze. A w swoim ostatnim sezonie awansował z tą drużyną do pierwszej.
Anna Szalbot w 1983 roku zdobyła z ŁKS-em mistrzostwo Polski. Trenerem był wtedy Jerzy Matlak, były selekcjoner reprezentacji kraju. Ma na swym koncie też wicemistrzostwo Polski i Puchar Polski.
- Grałam w reprezentacji Andrzeja Dulskiego, krótko u Andrzeja Niemczyka, a potem u Jerzego Matlaka - dodaje Anna.

Po dziesięciu latach gry w ŁKS-ie zdecydowała się wyjechać za granicę. Miała propozycję z Włoch i Turcji. Zdecydowała się na Turcję. Była pierwszą polską siatkarką, która zagrała w tym kraju.
- Przecierałam szlaki - śmieje się. - Po mnie pojechały tam jeszcze dwie polskie siatkarki, potem słynny Hubert Wagner i Andrzej Niemczyk.

Do Turcji wyjechała z Jerzym, który zakończył swoją karierę siatkarską. Po dwóch latach zdecydowali się na powrót do Polski. Osiedli w Łodzi. Anna miała tu mieszkanie, które dostała za zdobycie mistrzostwa Polski z ŁKS-em. W Łodzi prowadzili najpierw sieć sklepów z artykułami do wyposażenia kuchni, a potem akcesoriami sportowymi.

- Dziś prowadzimy rodzinny biznes, który nazywa się Jerzyk - śmieją się państwo Janowiczowie.

Jerzy junior urodził się 13 listopada 1990 roku. Rodzice przypuszczali, że będzie uprawiał sport. - Był jak żywe srebro - wspomina pani Anna. - Poza tym bardzo sprawny.

Nie poszedł jednak w ślady rodziców. Wybrał tenis.
- Ale myślę, że gdybyśmy uprawiali czynnie siatkówkę, to byłby siatkarzem - twierdzi Anna Szalbot.- Mąż zainteresował się tenisem. Występował w turniejach amatorów.

Jerzy senior dodaje, że gdy Jerzyk miał 8 czy 9 lat pojechali do Krakowa. Tam syn zaczął grać z koleżanką w siatkówkę.
- Znajoma zapytała, jak długo Jerzyk trenuje - wspomina jego tata. - Powiedziałem, że pierwszy raz odbija piłkę.

Jednak od początku w jego życiu najważniejszy był tenis. Mama wspomina, że jeszcze nie chodził, to już odbijał piłkę do tenisa.
- Siedział na dywanie, ja turlałem mu tenisową piłeczkę, a on odbijał ją rakietą - wspomina Jerzy senior.

Miał 5 lat, gdy zaczął trenować tenis w łódzkim Miejskim Klubie Tenisowym. Jego pierwszym trenerem była Maria Lewandowska. Jako 8-letni chłopiec pojechał na swój pierwszy turniej do Zgierza i dotarł do finału.
Dziś trudno by wymienić wszystkie sukcesy Jerzyka, jak nazywają Jerzego Janowicza juniora najbliżsi i przyjaciele. Grał w juniorskim finale US Open, Rolanda Garossa. Wystąpił w ćwierć-finale Australian Open, zajął trzecie miejsce w Orangle Bowl, czyli nieoficjalnych mistrzostwach świata juniorów. Jeszcze rok temu jego rodzice z dumą opowiadali, że syn zajmuje 106. miejsce na liście najlepszych tenisistów świata.

- Żaden Polak w jego wieku nie zajmował tak wysokiej pozycji, nawet Wojciech Fibak - mówił Jerzy senior. - Jest na tej liście piąty, jeśli weźmie się pod uwagę tenisistów w jego wieku i młodszych!

Pewnie nie przypuszczał, że kariera syna nabierze nagłego przyspieszenie i pod koniec 2012 roku na liście ATP zajmie 26. miejsce. Uznany też zostanie za jednego z najbardziej utalentowanych tenisistów młodego pokolenia. Jednak to, że Jerzyk znajduje się w tym miejscu swej kariery, w dużej mierze zawdzięcza rodzicom. Poświęcili wszystko dla kariery syna. Mama zajmuje się logistyką. Rezerwuje hotele, bilety lotnicze, transfery z lotniska. Dba o odpowiednie wyżywienie. Tata realizuje wszystkie wytyczne Kima Tiilikainena - fińskiego trenera Jerzyka.

Teraz Jurek Janowicz jest znany, popularny. Ustawia się kolejka sponsorów, którzy chcą podpisać z nim reklamowe kontrakty. Ale nie zawsze tak było. Rodzice musieli pokonać wiele problemów, by zapewnić synowi odpowiednie warunki. Problemy mieli na przykład z butami. Jerzyk nosi je w rozmiarze 49,5.
- Nie dostanie się takich nie tylko w Polsce, ale też w Europie - mówi mama naszego tenisisty. - Dlatego trzeba je sprowadzać z USA. Podobnie jak skarpety.

Jerzyk ma coraz mniej czasu dla rodziców, zwłaszcza teraz, gdy ma dziewczynę. Gdy pojawia się w domu, mama szykuje mu specjalne potrawy.
- Na pewno nie jest to kurczak, bo podczas wszystkich wyjazdów ma ich po uszy - śmieje się Anna Szalbot. - Gotuje mu rosół, zupę pomidorową. Do tego jakieś mięso w sosie, surówkę z marchwi i kluski śląskie. Jerzyk lubi też żołądki w sosie paprykowym i przygotowaną przeze mnie pizzę.

Tak jak zwykle Janowiczowie spędzą Boże Narodzenie w rodzinnym gronie, z dwoma babciami. Na wigilijnym stole nie zabraknie dwunastu potraw. Przyjdzie też Mikołaj.
- Nie wiem jeszcze, kto w tym roku wcieli się w jego rolę, ale strój już jest - mówi Jerzy Janowicz senior. - Pewnie ubierzemy w niego pierwszego naszego gościa.

W tym roku Jerzyk dostał już piękny gwiazdkowy prezent. Podpisał kontrakt z marką Peugeot i odebrał kluczyki do modelu RCZ. Czerwone auto ma silnik o mocy 200 koni mechanicznych, przyspiesza do 100 km/h w 7,5 s i osiąga maksymalną prędkość 237 km.
- Lubię ładne i szybkie samochody, a ten podoba mi się bardzo - mówił Jerzy po odebraniu tego gwiazdkowego prezentu w salonie Peugeot w Łodzi.
Wcześniej nie dostawał takich upominków. Często Mikołaj przynosił mu rakiety tenisowe albo rzeczy związane z komputerem, który też jest jego pasją.

Anna i Jerzy Janowiczowie cieszą się, że syn spędzi z nimi tegoroczne święta. Ze dwa razy zdarzyło się, że był w czasie Bożego Narodzenia za granicą. Były to wtedy smutne święta. Dzieląc się opłatkiem wszyscy będą życzyli Jerzykowi zdrowia oraz awansu do pierwszej dziesiątki rankingu ATP.