9 lipca 1822 w Petersburgu car Aleksander I dekretem określił granice księstwa łowickiego i nadał tytuł "księżnej łowickiej" swojej szwagierce, polskiej hrabiance Joannie Grudzińskiej, żonie wielkiego księcia Konstantego.

Ziemia sieradzka i łęczycka z granicą na Pilicy

9 lipca 1239 abp Pełka doprowadził do spotkania w Przedborzu (pow. radomszczański) księżnej krakowskiej Grzymisławy, wdowy po księciu Leszku Białym, i jej syna Bolesława z Konradem Mazowieckim i najwyższymi dostojnikami łęczyckimi. Konrad zrzekł się pretensji do trzech kasztelanii zapilickich (Skrzynna, Żarnowa i Małogoszczy). Pilica stała się rzeką graniczną Małopolski z ziemią łęczycką i sieradzką. Zienia łęczycka i sieradzka były terenami spornymi, w 1231 Konrad Mazowiecki odłączył Sieradz i Łęczycę od księstwa krakowskiego i przyłączył do Mazowsza.

Car określa granice księstwa łowickiego i nadaje tytuł księżnej łowickiej swojej szwagierce

9 lipca 1822 car Aleksander I dekretem określił granice księstwa łowickiego i nadał tytuł "księżnej łowickiej" swojej szwagierce, polskiej hrabiance Joannie Grudzińskiej, żonie wielkiego księcia Konstantego. W I Rzeczpospolitej nazwa "księstwo łowickie" była używana zwyczajowo dla dóbr arcybiskupów gnieźnieńskich. Po 1815 r. księstwo łowickie znalazło się w granicach zaboru rosyjskiego. W 1820 r. dobra łowickie zostały przejęte rosyjskiego księcia Konstantego i jego żonę. Grudzińska była córką właściciela Chodzieży Antoniego Grudzińskiego. Ze względu na jej niskie pochodzenie Konstanty w 1823 r. zrzekł się praw do tronu rosyjskiego.

Błogosławiony Anastazy Pankiewicz, założyciel klasztoru bernardynów, szkoły i kościoła w Łodzi

9 lipca 1882 w Nagórzanach urodził się błogosławiony Anastazy Pankiewicz, założyciel klasztoru bernardynów, szkoły i kościoła św. Elżbiety Węgierskiej w Łodzi. W 1930 nabył na Dołach kilka działek od Niemców i Żydów, z pomocą licznych sponsorów (szczególnie kanadyjskiej Polonii) wybudował klasztor, gimnazjum i kościół.