15 lipca 1410 pod Grunwaldem walczyło rycerstwo z ziemi sieradzkiej i łęczyckiej. Pod Grunwald wojsko z całej Korony wyruszyło 24 czerwca 1410 z Wolborza koło Piotrkowa, gdzie zgromadziło się na rozkaz króla Władysława Jagiełły. Na zdjęciu obraz Jana Matejki "Bitwa pod Grunwaldem".

15 lipca 1410 pod Grunwaldem walczyło rycerstwo z ziemi sieradzkiej i łęczyckiej.

Jan Długosz w swych „Rocznikach czyli Kronikach sławnego Królestwa Polskiego” pisze, że pomiędzy 51 polskimi i 40 litewskimi chorągwiami były dwie sieradzkie: „Ósma, ziemi sieradzkiej, miała znak, w którego jednej połowie znajdowało się pół białego orła na czerwonym polu, a w drugiej połowie pół ognistego lwa na białym polu. (...) Trzydziesta, wojewody sieradzkiego Jakuba z Koniecpola, miała jako godło białą podkowę z opuszczoną w dół przednią częścią, opatrzoną krzyżem, na czerwonym polu.”

15 lipca 1410 - chorągwie sieradzkie i łęczyckie pod Grunwaldem

Kronikarz z powodu wielkiego podobieństwa pomylił w opisie chorągwie ziemi sieradzkiej i kujawskiej. Właściwy herb chorągwi ziemi sieradzkiej składał się z połowy czarnego orła w polu czerwonym i połowy czerwonego lwa w polu żółtym w koronie złotej. Jan Długosz wspomniał także o 10. chorągwi, ziemi łęczyckiej, której "herb mieścił połowę czarnego orła i połowę białego lwa z koronami na głowach na żółtym polu”.

15 lipca 1410 rycerze wieluńscy pod Grunwaldem

Jan Długosz wymienił także 13. chorągiew ziemi wieluńskiej, która za herb miała śnieżnobiałą poprzeczna wstęgę na czerwonym polu, w równych proporcjach. W straży przybocznej króla Jagiełły był Jan Mężyk z podwieluńskiej Dąbrowy herbu Wadwicz.