Konkurs im. prof. Kodrębskiego. Nominowana praca Pauliny Mrowickiej

Konkurs dotyczy prac obronionych w zeszłym roku akademickim na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego. Warunkiem zgłoszenia pracy do konkursu było m.in. otrzymanie za nią oceny bardzo dobrej. 1 marca, podczas gali w Pałacu Biedermanna, okaże się, która z prac zwyciężyła.

Paulina Mrowicka jest autorką pracy „Whistleblowing-nowe pojęcie w polskim prawie pracy”. Promotorem tej pracy był prof. dr hab. Zbigniew Góral. Praca powstała w Katedrze Prawa Pracy UŁ.

Uwagi autorki, Pauliny Mrowickiej, o pracy „Whistleblowing-nowe pojęcie w polskim prawie pracy”:

Problematyka whistleblowerów (sygnalistów), czyli osób, ujawniających informacje o nieprawidłowościach, zachodzących w miejscu pracy, jest w Polsce kwestią niedostatecznie rozpowszechnioną. Wskazanymi pojęciami Polacy posługują się niechętnie, jako że dla większości w dalszym ciągu one brzmią obco i niezrozumiale. Działania, polegające na zgłaszaniu dostrzeżonych nadużyć, spotykają się zaś zwykle z naganną oceną. Z tego też względu istotne jest przybliżenie zagadnienia whistleblowingu i przełożenie go na sytuacje, znane polskim realiom. Opracowanie stanowi zatem próbę znalezienia miejsca dla praktyki ujawniania nieprawidłowości w polskim porządku prawnym, w szczególności w prawie pracy.
Szczególna uwaga poświęcona została środkom prawnej ochrony sygnalistów przed działaniami odwetowymi, będącymi odpowiedzią na dokonane przez nich ujawnienie niewłaściwych zachowań. Nieliczne przepisy, na podstawie których polski whistleblower może dochodzić rekompensaty, przeciwstawione zostały szerokim regulacjom, przyjętym przez ustawodawców z Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych i Słowacji. Powyższe uczynione zostało po to, aby umożliwić refleksję nad korzyściami, jakie polskiemu ustawodawcy dać może czerpanie z doświadczeń państw obcych.

Uwagi promotora, prof. dr hab. Zbigniew Górala, o nominowanej pracy:

Pani Paulina Mrowicka napisała pracę magisterską, która dotyczy niezwykle interesującej problematyki, rzadko podejmowanej w polskiej literaturze przedmiotu. Do lektury jej pracy zachęca już dość enigmatyczna nazwa zjawiska, jakim się zajęła– „whistleblowing” czyli „dmuchanie w gwizdek”. Jej polskim odpowiednikiem, z którym coraz częściej się spotykamy jest określenie „sygnaliści”. Nie w nazwie jednak, lecz w doniosłości społecznej, tkwi istota sprawy. Chodzi bowiem o ujawnianie przez pracowników dostrzeganych przez nich nieprawidłowości w funkcjonowaniu zakładu pracy. Dla wielu jeszcze jawi to się w kategoriach donosicielstwa, które ma ciągle zdecydowane konotacje pejoratywne. Ten stereotyp jest jednak przełamywany. Twierdzi się coraz częściej, że ujawnianie nieprawidłowości jest działaniem na rzecz dobrze pojmowanego interesu placówki zatrudniającej pracownika. O ile w innych systemach prawnych whistleblowing doczekał się reakcji ustawodawcy i znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym, o tyle w polskim prawie pracy próżno szukać regulacji, która dotyczyłaby tej szczególnej materii. W pełni zatem zasługuje na aprobatę podjęcie przez Autorkę badań komparatystycznych, które stanowią punkt odniesienia do rozważań o potrzebie uwzględnienia działalności sygnalistów również w naszym porządku prawnym. Autorka podejmuje ciekawą próbę ustalenia, jakie przepisy obowiązującego prawa mogłyby usprawiedliwiać sygnalizowanie przez pracowników tego, co stanowi zagrożenie dla interesów placówki, w której są zatrudnieni (wskazuje tu trafnie na wynikający z kodeksu pracy obowiązek dbałości o dobro zakładu pracy). Przede wszystkim jednak dostrzega, posiłkując się metodą komparatystyczną, konieczność wprowadzenia nowych unormowań, a zwłaszcza uwzględnienia w nich niezbędności prawnej ochrony sygnalistów.