Konstruowana w Łodzi rakieta suborbitalna przeszła kolejne testy, za rok może dolecieć do granic kosmosu

Projekt zainicjowano w 2020 roku na podstawie konkursu Narodowego Centrum Badań i Rozwoju dotyczącego szybkiej ścieżki rozwoju technologii kosmicznych. Wartość całego projektu to ponad 23 miliony złotych, z czego 18 mln to dofinansowanie przez Unię Europejską.

Za jego wdrożenie odpowiada konsorcjum, którego liderem Wojskowe Zakłady Lotnicze nr 1 S.A. w Łodzi. Ponadto w skład konsorcjum wchodzą Wojskowy Instytut Techniczny Uzbrojenia i Zakład Produkcji Specjalnej GAMRAT S.A.

Celem projektu jest opracowanie i wykonanie trójstopniowej odzyskiwalnej nośnej rakiety suborbitalnej, która ma wykonać lot ponad linię Kármána (wysokość 100 km – to umowna granica kosmosu) z ładunkiem o masie 40 kg. Prace przy opracowywaniu rakiety mają też pozwolić na opanowanie technologii i zdobycie doświadczenia w produkcji segmentowych silników rakietowych na paliwo stałe.

Wymiary i masa docelowej rakiety suborbitalnej są tajemnicą, wiadomo jednak, że do tej pory do testów używane były mniejsze rakiety.

Jak nas poinformowała Beata Perkowska, rzeczniczka Polskiej Grupy Zbrojeniowej, w skład której wchodzą WZL nr1 w Łodzi, do przeprowadzonych w ostatnim czasie testów poligonowych wykorzystano rakiety wyprodukowane przez łódzkie zakłady. Testowano przede wszystkim system sterowania rakietą, system kontroli przechylenia (odpowiadający za kontrolę obrotu wokół osi podłużnej) oraz sterowanie pochylenia i odchylenia. Przetestowane zostały również systemy łączności. Próby zakończyły się sukcesem.

Plany zakładały, że do listopada 2023 roku rakieta wyniesie na wysokość 100 km ładunek o masie 40 kg. Czy są aktualne? Na to pytanie PGZ wprost nie odpowiada, zaznaczając natomiast, że wojna w Ukrainie na realizację projektu nie wpłynęła.
Jak zapewnia rzeczniczka PGZ Beata Perkowska, testy poligonowe odbywają się zgodnie z harmonogramem, a wszystkie wyznaczone cele zostały osiągnięte. Przed lotem pełnowymiarowej rakiety, planuje się jeszcze serię testów rakiety testowej z boosterem, czyli przyspieszaczem startowym.

Czy są dalsze plany na rozwój rakiety po osiągnięciu zakładanego celu, czyli wykonanie lotu próbnego z ładunkiem?
Jak informuje PGZ, docelowo rakieta będzie rozwijana, umożliwiając sondowanie górnych warstw atmosfery. W perspektywie jest stworzenie nowej usługi dla podmiotów naukowych i przemysłowych nie tylko z Polski, ale i rejonu Europy Środkowej.

Komentuje Tomasz Kwasek, zastępca red. naczelnego miesięcznika „Nowa Technika Wojskowa” i red. prowadzący portalu portalmilitarny.pl.

– Rakieta konstruowana przez konsorcjum ma charakter badawczy. O jej ewentualnej militaryzacji można pomyśleć w przyszłości. Do rozwiązania jest szereg problemów, chociażby taki, że obecnie rakieta ma wynieść ładunek o masie 40 kg. Nie można tak po prostu zamienić sprzętu badawczego na głowicę bojową o tej samej masie, bo rakieta musiałaby mieć, przykładowo, układ naprowadzania, który też swoje waży. A to tylko jeden z problemów do rozwiązania.

Na tym etapie rozwoju konstrukcji bezpośrednie wojskowe zastosowanie nie wydaje się możliwe. Uważam natomiast, że tego rodzaju rakieta byłaby w stanie wynieść na orbitę mikro-, czy też nanosatelity, które mogłyby znaleźć zastosowanie np. w rozpoznaniu obrazowym.