Proces mordercy Kamili
Milicjanci znaleźli w jednym z grobowców nóż, który zabita została Kamila. Edward stanął przed sądem. Jak donosił „Dziennik Łódzki” z kwietnia 1971 roku oskarżony odwołał swoje zeznanie. Stwierdził, że nie był w oficynie kamienicy przy ul. 1 Maja 23. Wszedł tylko do bramy. Tam się przewrócił. Gdy z niej wyszedł zatrzymał auto i pojechał do teściów do Łęczycy. O zabójstwie przeczytał w gazetach. Powiedział żonie, że jest mordercą, by ją nastraszyć. A oskarżył się, bo podejrzewała go o ciągłe romanse. W ten sposób chciał uratować swoje małżeństwo.
- Teraz pogodziłem się z żoną i nie będę odpowiadał za cudze czyny – zeznawał przed sądem.
Edwarda pogrążył jednak kolega z którym przebywał na badaniach psychiatrycznych. Miał się chwalić, że w dniu zabójstwa pił wódkę, a potem poszedł za jakąś dziewczyną, bo miała pierścionki i zegarek. Na schodach ją uderzył, ale nie zdążył niczego zabrać, bo otworzyły się drzwi. Wydać go miała żona, która o wszystkim doniosła milicji. Jednocześnie koledzy Edwarda z pracy przyznawali, że lubił fantazjować.
Prokurator żądał dla Edwarda F. kary śmierci. Sąd uznał go winnym, ale okazał się bardziej łaskawy. Skazał go na 25 lat pozbawienia wolności. Może wziął pod uwagę to, że był honorowym krwiodawcą i przykładnym członkiem partii? A może to nie on jednak był zabójcą. Gdyby wtedy można było badać DNA, to dziś nie pozostałby nawet cień wątpliwości.
