Wejścia do łódzkich kanałów zagradzają potężne kraty.

Kilka metrów pod ziemią rozciąga się drugie miasto, o którym sami łodzianie nie wiedzą zgoła nic. Chyba że w przedświątecznym pośpiechu, podążając po ostatnie zakupy przez rynek Manufaktury, akurat przypomną sobie zasłyszaną lub przeczytaną kiedyś informację, dlaczego akurat tutaj idą wzdłuż najdłuższej w Europie fontanny, symbolicznie wyznaczającej przebieg rzeki Łódki.

WIĘCEJ ZDJĘĆ I INFORMACJI NA KOLEJNYCH SLAJDACH

Pracujący w kanałach są wyposażeni w osobiste czujniki gazu. Na podorędziu mają również tzw. aparaty ucieczkowe – maskę i niewielką butlę z tlenem.

Wpuszczona przed z górą stu laty w kanał o swoim istnieniu Łódka przypomina tylko dolinnym obniżeniem terenu między ul. Drewnowską a pałacem Poznańskiego, a jej ciurkający ledwo, ledwo bieg podejrzeć można przez ażurowe włazy w parku Śledzia. Podobny los nieco później, bo po 1925 roku spotkał i inne łódzkie rzeki, choćby Jasień, Bałutkę, Stoczankę, Dąbrówkę czy Karolewkę. Zamienione w cuchnące ścieki trafiły na swych wielkomiejskich odcinkach pod ziemię, stając się istotnym elementem systemu kanalizacji Lindleya i zabierając ze swym nurtem nieczystości z gęsto zabudowanych obszarów.

Na powierzchnię wychynęły z powrotem na ówczesnych peryferiach, płynąc dalej w wybetonowanych korytach.


WIĘCEJ ZDJĘĆ I INFORMACJI NA KOLEJNYCH SLAJDACH

W takim obuwiu potrafią się wybrać do kanałów domorośli poszukiwacze przygód.

Wejścia do podziemnego świata łódzkich rzek przyciągają jak magnes kolejne pokolenia nieopierzonych odkrywców i jedyne, co ich może skutecznie powstrzymać, to wydobywający się stamtąd fetor. Bo już zainstalowane tam kraty niespecjalnie, a ostrzegawcze tablice, że wchodzenie do kanałów grozi śmiercią – w ogóle.

Dreszczyk emocji skutecznie zagłusza zdrowy rozsądek. Na YouTube bez problemu można znaleźć filmiki dokumentujące „wyczyny” młodych eksploratorów, od których włos się na głowie jeży Miłoszowi Wice, rzecznikowi Zakładu Wodociągów i Kanalizacji.

WIĘCEJ ZDJĘĆ I INFORMACJI NA KOLEJNYCH SLAJDACH

To ostrzeżenie wcale nie jest przesadne. W kanałach wydzielają się trujące gazy: siarkowodór, tlenek węgla czy metan. Łatwo również o poważny uraz.

– Te nielegalne wyprawy do łódzkich kanałów świadczą o całkowitym braku wyobraźni, wręcz o głupocie – mówi. – Na filmach widać, że wchodzą tam bez żadnej asekuracji, niektórzy są w krótkich spodenkach, w T-shirtach, w sandałkach albo klapkach, bez ochronnych rękawiczek. A wystarczy niewielkie otarcie naskórka, żeby narazić się na zakażenie.

To zresztą może być najlżejszy wymiar kary za lekceważenie ostrzeżeń. Kuszące ceglaną architekturą, zaprojektowane z rozmachem przez Williama Heerleina Lindleya kolektory, na dnie których zazwyczaj ledwo sączy się strumyk wody, potrafią w ciągu kilku minut zmienić się w rwącą rzekę. Wystarczy, że nad położonymi wyżej północno-wschodnimi obszarami Łodzi przejdzie gwałtowniejsza ulewa.

To dlatego pracownicy ZWiK wszelkich napraw dokonują wyłącznie zimą, gdy nie ma ryzyka nagłych opadów deszczu i zalania kanałów. Zanim tam wejdą, kolektor jest dokładnie wietrzony, detektorami sprawdza się poziom tlenu, obecność trujących i wybuchowych gazów - siarkowodoru, tlenku węgla, metanu. Wchodzący pod ziemię mają również osobiste czujniki gazu i szelki ratunkowe, a na powierzchni przy otwartym włazie zawsze znajdują się pracownicy asekurujący kolegów.


WIĘCEJ ZDJĘĆ I INFORMACJI NA KOLEJNYCH SLAJDACH