5/42
W więzieniu za namową adwokata wpadłem na pomysł nawiązania...
fot. Marek Obszarny /Akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

W więzieniu za namową adwokata wpadłem na pomysł nawiązania kontaktów homoseksualnych. Lekarze stwierdzili u mnie homoseksualizm - stąd chciałem poznać, na czym to polega. Nie znałem tego środowiska. Szukałem kontaktu przez pismo "Relaks". Poznałem w ten sposób pewnego mężczyznę z Mławy. Przyjechał do mnie 30 kwietnia 1988 r. To było tylko spotkanie i rozmowa, ale jego sposób bycia był odstręczający. Nie czułem pociągu do niego, nie chciałem się z nim więcej widywać.

Nie miałem nigdy kontaktów ani homo, ani heteroseksualnych, poza tym jedynym na studiach. Seks nie był celem mego życia.

Ideał męskości? Ojciec rodziny, żonaty, dwoje dzieci. Powinien zapewniać warunki finansowe, umieć pomóc, rozmawiać. Jakby miał ochraniać grotę. Nie powinien żyć tylko dla siebie. Powinien jednak o siebie dbać i nie zapominać o rodzicach.

Byłem jedynakiem, wymagałem dużej troski ze strony rodziców. Ta ich opiekuńczość niekiedy jednak mnie denerwowała. Byłem prowadzony za rączkę, nie mogłem pokazać rodzicom, że bez ich łaski jestem w stanie coś osiągnąć.

Pierwsze niepowodzenie życiowe, to odrzucenie mojej pracy magisterskiej. Potem niespodziewane powołanie do wojska, w końcu czyny lubieżne i więzienie. Największe piętno wywarł na mnie pobyt za kratami. Koszmar. Nigdy nie przewidywałem, że trafię do więzienia. Do tego pobyt w celi sztywnej. Siedział ze mną zabójca, rozbójnik i aferzysta gospodarczy. Męczył mnie pobyt w więzieniu, byłem zawiedziony, że badanie lekarskie było niedokładne, że długo czekałem na wyrok. Zawiódł mnie obrońca, który nie robił nic, bym dostał łagodniejszy wyrok. Wziął pieniądze, a tak mało interesował się moją sprawą. Potem drugi wyrok - w sumie aż 2 lata i 6 miesięcy do odsiadki. Zabolało mnie bardzo, że na 4 lata zostałem pozbawiony prawa wykonywania zawodu nauczyciela. To mnie załamało. Miałem żal do wymiaru sprawiedliwości, że tak surowo mnie potraktował.

W więzieniu rodziła się u mnie nienawiść do otaczającego świata. Rodziła się we mnie zemsta. Czułem potrzebę zrobienia czegoś, za co - otrzymując wyrok - wiedziałbym, że jest faktycznie słuszny. Tam, w murach więziennych w Łodzi, rodziła się myśl zabijania. Wynikała z tego, że czułem się skrzywdzony przez sąd. Realizacja tych myśli, które mnie nawiedzały w więzieniu, nastąpiła w czasie przerwy w odbywaniu kary. I dochodzę do wniosku, że głównym motywem zabójstw była zemsta.

Zdjęcia z wizji lokalnej przeprowadzonej w czasie śledztwa.

6/42
Wojtka zabiłem z potrzeby zemsty. Zrodziła się ona z kilku...
fot. Marek Obszarny /Akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

Wojtka zabiłem z potrzeby zemsty. Zrodziła się ona z kilku czynników. Po pierwsze, uważałem, że zostałem skrzywdzony. Ta krzywda, to wysoki wyrok za czyn lubieżny. Nie powinienem dostać wyroku do odsiadki. Drugi czynnik, to wpływ współwięźnia w łódzkim więzieniu - Jacka W., skazanego za zabójstwo narzeczonej. Opowiadał, jak to zrobił. Coś we mnie zostało. Wydało mi się, że zabójca nie różni się niczym od innych.

Kolejny czynnik, to fakt, że uważałem siebie za człowieka, któremu nie ułożyło się w życiu. Powołanie do wojska sprawiło, że się załamałem. Nie odzyskałem już równowagi. Żal mi było, że nie obroniłem pracy magisterskiej. Powołanie spowodowało też zerwanie przyjaźni z Arturem K., którego uważałem za brata.

Czwarty czynnik, to świadomość zaburzeń popędu płciowego, pedofilia. Czytałem, że występuje ona u nauczycieli, pomocy domowych. Wiem, że popęd może być realizowany pośrednio np. przez głaskanie ciała. Ja właśnie tak się zachowywałem.

Byłem skazany za czyn lubieżny z chłopcem w wieku około 13 lat. Wcześniejszy wyrok w zawieszeniu też był związany z groźbami wobec chłopca w takim wieku. Jeśli zatem myśl o zemście nawiedziła mnie, to ofiarami mieli być chłopcy, może chłopiec, w takim właśnie wieku. Wtedy w więzieniu nie wiedziałem, ile tych ofiar będzie. Wiedziałem, że mam potrzebę zabijania i, mimo oporów, realizacja tych potrzeb była silniejsza.

To jest tak: broniłem się przed zabijaniem, ale obrona była słabsza niż chęć zemsty. Wiedziałem, że zabijanie jest zabronione, ale doznana krzywda w postaci wysokiego wyroku była silniejsza od strachu, odpowiedzialności czy zasad moralnych.

Czy miałbym potrzebę zabijania, gdybym nie siedział w więzieniu? Myślę, że nie. Znam przecież siebie i przed aresztowaniem nie miałem takiej potrzeby. Wtedy miałem potrzebę przebywania z chłopcami, obmacywania ich. Szkoda, że to się skończyło więzieniem. Nie wybierałem sobie zboczenia w kierunku pedofilii. Ono samo się we mnie zrodziło. Tak jak inny człowiek ma potrzebę przebywania i współżycia z partnerem tej samej płci, tak ja miałem potrzebę przebywania z chłopcami. I za to musiałem ponieść karę. Przecież nie można się przed tym obronić. Potrzeby są zawsze silniejsze i one decydują o zachowaniu człowieka.

Odkąd ta myśl o zabijaniu przyszła mi w więzieniu, już z nią zostałem. I znów tu jestem. Teraz jednak inaczej odbieram pozbawienie wolności. Teraz jestem zasadnie tej wolności pozbawiony.

Zdjęcia z wizji lokalnej przeprowadzonej w czasie śledztwa.


7/42
4 lipca 1988 poszedłem nad Bugaj, by zwabić chłopca do domu...
fot. Marek Obszarny /Akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

4 lipca 1988 poszedłem nad Bugaj, by zwabić chłopca do domu i zrealizować swój cel. Już idąc tam nad jezioro, kalkulowałem, że jeśli uda mi się sprowadzić chłopca, to go w mieszkaniu zabiję. Poszedłem i spotkałem go. To był właśnie taki chłopiec, który w mojej wyobraźni odpowiadał warunkom. Był w wieku, który mnie interesował, do tego był sam. Wojtek musiał wyczuć niebezpieczeństwo, bo zaczął się głośno wypowiadać. Mówił: "a co pan chce mnie zabić?" On to wyczytał z moich oczu. Głośniej krzyczał, więc złapałem leżący na segmencie kawałek gąbki, która służyła mi do wycierania kurzu, i wepchnąłem mu w usta. Ścisnąłem mu gardło i udusiłem.

W ten sposób zrealizowałem to, co za mną chodziło. Zabiłem chłopca i doznałem odprężenia, ale naszedł mnie strach. Wcześniej potrzeba zabicia była tak silna, że o strachu nie pomyślałem. Rodziły się kolejne myśli: usunąć zwłoki, by nie zostały odnalezione. Obciąłem mu promyk włosów, by wysłać matce, że syn żyje. Z literatury znałem takie przypadki wysyłania włosów...

8/42
Później miałem przerwę w potrzebie zabijania. Wtedy, 29...
fot. Marek Obszarny /Akta Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

Później miałem przerwę w potrzebie zabijania. Wtedy, 29 lipca, gdy jechałem na Bugaj, nie czułem jej. Dopiero gdy spotkałem tych chłopców idących po wale przyszła znów ta myśl, ta potrzeba. Już w momencie nawiązania rozmowy wiedziałem, że jeśli mi się uda sprowadzić ich do domu, to ich pozabijam. Odpowiadali mi wiekowo, nadawali się, że tak powiem, na ofiary. Spełniali warunki. Gdy już byli u mnie w mieszkaniu, nie mieli prawa z niego wyjść. Nie byłem w stanie odwrócić się od powziętego zamiaru. Tak silna była potrzeba zabicia. Trudno określić, co wtedy czułem. Skupiłem się na tym, jak ich pozbawić życia, chociaż walczyłem z sobą, by z tego zrezygnować. Niestety, kiedy toczyła się we mnie wewnętrzna walka, zobaczyłem nóż leżący na biurku. Gdy go zauważyłem, nie było już odwrotu.


Kontynuuj przeglądanie galerii
WsteczDalej

Polecamy

Najstarsza palma w Palmiarni w Łodzi sięgnęła dachu. Obiekt szykuje się do rozbudowy

Najstarsza palma w Palmiarni w Łodzi sięgnęła dachu. Obiekt szykuje się do rozbudowy

Horoskop dzienny na piątek. Sprawdź!

Horoskop dzienny na piątek. Sprawdź!

Te chwasty można jeść! To bomba witaminowa na wiosnę. Zobacz, które zbierać

Te chwasty można jeść! To bomba witaminowa na wiosnę. Zobacz, które zbierać

Zobacz również

Wielkanoc w szkole i przedszkolu ZOBACZ ZDJĘCIA

Wielkanoc w szkole i przedszkolu ZOBACZ ZDJĘCIA

Łódzcy policjanci zatrzymali w Gdańsku oszusta internetowego!

NOWE
Łódzcy policjanci zatrzymali w Gdańsku oszusta internetowego!