Najpierw myśleć, potem inwestować

Niekiedy dobro miasta wymaga rezygnacji z jakichś inwestycji lub programów na rzecz niewdzięcznej, czarnej roboty, której nigdy nie będzie widać, za którą nikt nie pochwali, która nie zapewni drugiej kadencji. Cezary Grabarczyk, o którym strach dziś dobre słowo napisać, zanim na budowę autostrad wyszli robotnicy, zrobił coś, co z samym transportem ma niewiele wspólnego - uregulował kwestie prawne związane z budową autostrad. Tego nikt nie doceni, bo przecież jeździ się po asfalcie, a nie po dokumentach.

Dziś co chwilę słyszymy o nowych roszczeniach wobec miasta. Zgłaszają się właściciele lub spadkobiercy właścicieli kamienic, a nawet ulic. Co można planować w mieście, nie wiedząc, czy za chwilę nie zgłosi się ktoś i nie powie: to moje? To mina dla inwestycji budowlanych, komunikacyjnych, remontów, planowania rozwoju przestrzennego miasta.

Tą czarną robotą do wykonania jest regulacja stanu prawnego nieruchomości w mieście. To wszystko oczywiście postępuje, ale może właśnie na to powinien pójść większy nacisk i zaangażowanie sił liczniejszych niż dzisiaj. Takie podejście ma jednak jedną zasadniczą wadę - nie tylko zapewnia drugiej kadencji, ale - co gorsza - prostuje drogę ludziom, którzy będą rządzić Łodzią za 10 - 15 lat.

Dlatego mamy do czynienia z kompromisami, które niczego nie załatwiają, jak program Mia100 Kamienic. Remontuje się i odnawia te kamienice, co do których jest pewność, że nikt nie wyciągnie po nie ręki, choć zasadniczym kryterium powinna być rewitalizacja kwartałami, a nie tworzenie zrewitalizowanych wysepek, tonących między zapuszczonymi budynkami.
I jeszcze jedno. Jeśli nie ma się pieniędzy, to środki, które się posiada, należy koncentrować się na najważnieszych przedsięwzięciach, nie rozmieniając się na drobne. I to takich przedsięwzięciach, które będą nową jakością w mieście, a nie kosmetyką. Tak jak remont ulicy Piotrkowskiej.