Ogórki kiszone
Kiszone ogórki to najpopularniejszy w Polsce rodzaj kiszonki, choć tak naprawdę fermentacji można poddawać wszystkie rodzaje warzyw, przy czym największe trudności sprawia zwykle bogata w antybakteryjne związki cebula. Kiszone ogórki są dostępne praktycznie przez cały rok, choć nie wszystkie mogą być równie zdrowe. Właściwości probiotycznych nie wykażą te pasteryzowane w słoiku; w pełni korzystnego działania nie można spodziewać się także po tych z dodatkiem konserwantów (warto czytać skład na opakowaniach) oraz podrobionych. Te ostatnie, często nazywane przez producentów kwaszonymi, choć z technologicznego punktu widzenia kiszenie i kwaszenie to nazwa tego samego procesu, to ogórki z dodatkiem kwasu octowego. Bliżej im więc do tych konserwowych. Ogórki kiszone można łatwo przygotować w sezonie we własnej kuchni – potrzebna jest tylko solanka, przyprawy i inne dodatki aromatyzujące, a przy okazji zwalczające niepożądane bakterie. W tej roli stosuje się czosnek, koper, korzeń bądź liście chrzanu czy porzeczki. Jako starter dodaje się sok lub zalewę z kiszonki, nieco niepasteryzowanego żuru czy skórkę z prawdziwego chleba na zakwasie.
Kiszona kapusta
Kiszona kapusta to jedna z najłatwiej otrzymywanych kiszonek – do jej przygotowania potrzeba jedynie poszatkowanych liści kapusty odmiany białej lub czerwonej oraz soli. Nie potrzeba nawet bakterii starterowych, ponieważ znajdują się one na skórze dłoni. Z tego powodu kiszonkę przygotowuje się czystymi rękami bez użycia rękawiczek. Warstwy rozdrobnionego warzywa ugniata się i przesypuje solą. Jej dodatek jest niezbędny, by wytworzyć korzystne warunki do rozwoju bakterii Lactobacillus, a jednocześnie niesprzyjające m.in. tym gnilnym. Wysoka zawartość soli w kiszonkach, która przekracza 1 procent, to praktycznie ich jedyna wada, pozytywne efekty przynosi jednak spożywanie ich na surowo w niewielkich ilościach, np. 3 łyżek dziennie.
Kefir wodny
Kefir wodny to kwaskowaty napój fermentowany z użyciem tzw. kryształów japońskich, błędnie nazywany algami. Są to konglomeraty probiotycznych bakterii i drożdży, dostępne w sprzedaży w postaci suszonej. Noszą nazwę tibi, a napój to tibicos. Uważa się, że pochodzą z Ameryki Południowej, gdzie bytują na kaktusach opuncji. Z pomocą tych kultur można fermentować dowolny słodki roztwór wodny, np. wodę z cukrem, sok owocowy (najczęściej cytrusowy) czy wodę kokosową. Nadają się do wielokrotnego użytku, ale wymagają ciągłego użycia lub specjalnego przechowywania.
Kombucha
Kombucha (lub po polsku kombucza) to fermentowany napój herbaciany pochodzący z Azji, który ma orzeźwiający smak m.in. dzięki obecności kwasów organicznych i dwutlenku węgla, a także niewielkiej zawartości alkoholu (zwykle poniżej 0,5 proc.). Otrzymuje się go z naparu czarnej lub zielonej herbaty z dodatkiem cukru i składników zakwaszających (np. soku z cytryny) oraz specjalnego startera w postaci tzw. grzybka herbacianego lub „matki”. Zawiera on symbiotyczne, czyli współdziałające ze sobą kultury bakterii i drożdży, określane terminem SCOBY. Kombucza sprzedawana w sklepach nie ma właściwości probiotycznych, ponieważ jest pasteryzowana – aby czerpać korzyści zdrowotne z jej picia, trzeba zdobyć wspomniany grzybek i przygotowywać ją w domu. Startera można używać wielokrotnie, dbając o o utrzymanie przy życiu zawartych w nim drobnoustrojów.
