Pamiętanie o pamięci

Niestety po raz drugi, korzysta z niej chimerycznie i skromnie. W nieustannym powtarzaniu mantry o mieście z potencjałem i zapatrzeniu w przyszłość, pamięć o przeszłości sprowadza zwykle do wyolbrzymiania „ziemi obiecanej” i okazyjnych wspominek. A trywializowana dziś przez wielu pamięć umyka i nie mogąc stawiać oporu łatwo daje się przekręcać. Codzienny natłok zajść i informacji, z którymi musimy się dzisiaj zmagać, błyskawicznie przesuwa kolejne fakty i postaci w czasy zamierzchłe, gdzie w jednym zbiorze mieszają się daty, wydarzenia, słowa wypowiedziane lub nie. Sloganem: „cóż, życie” kwitujemy odwracanie się plecami do tego, co się skończyło, wierząc, że jeszcze tyle przed nami. I łudząc się, że bez szczerej pamięci będzie nam... co? Łatwiej? Na pewno płycej, bo pamięć jest wymagająca. Ale pamięć daje też oparcie, punkty odniesienia, możliwość odróżniania rzeczy istotnych od hucpy. To pamięć pozwala uniknąć niektórych błędów, rozpoznać jakość napotykanych mędrców i ich proroctw. I w końcu tylko pamięć umożliwia przebaczanie. Mająca obecnie wielu wrogów w ludziach tymczasowych pamięć, uczciwie pielęgnowana, buduje to, czego tak bardzo nam w Łodzi brakuje, czyli tożsamość, rozpaczliwie poszukiwaną w sztucznej i kreacji oraz miejscach, gdzie jej nie ma. Filarami pamięci są osobowości dla Łodzi ważne, które o jej wyrazie stanowiły. Niestety (znowu), niewiele z tych osobistości utrwalonych zostało przez Łódź sposobami, które miasto ma w swoich możliwościach. Trzeba to zmienić. Niech Łódź znajduje dla swoich bliskich i ważnych np. ulicę, skwer, plac. Niech nie zapomina i da im miejsce pamięci. Na początek - Zdzisławowi Jaskule.