Poczet prezydentów Łodzi: Bronisław Ziemięcki

Kolejny prezydent Łodzi był z pochodzenia szlachcicem. Jego rodzina pieczętowała się herbem Nieczuja. Był synem Antoniego i Karoliny z Oziębłowskich, urodził się w Wilnie. Zanim zasiadł w fotelu prezydenta Łodzi był posłem Sejmu Ustawodawczego i ministrem pracy. O prezydenturę konkurował z senatorem Stefanem Kopcińskim, lekarzem, któremu miasto wiele zawdzięcza. Zdaniem historyków Bronisława Ziemięckiego z Łodzią nie łączyło nic, oprócz prezydentury.

Uczestnik rewolucji 1905 roku na Białorusi
Bronisław Ziemięcki urodził się w 1885 roku w Wilnie. Uczył się w gimnazjum w Mińsku Litewskim, a później studiował budowę maszyn na Politechnice Lwowskiej. Naukę kontynuował w moskiewskiej Wyższej Szkole Technicznej.

Już jako uczeń gimnazjum Ziemięcki zaczął działać w ruchu socjalistycznym, w 1905 roku brał czynny udział w rewolucji na Białorusi. W czasie studiów w Moskwie należał do Klubu Socjalistycznego Domu Polskiego oraz do ruchu młodzieży postępowo-niepodległościowej "Filarecja". Przed pierwszą wojną światową przyszły prezydent Łodzi stanął na czele Okręgowego Komitetu Robotniczego Polskiej Partii Socjalistycznej w Warszawie. W 1915 roku został w Warszawie aresztowany, dostał nakaz wyjazdu do Rosji. Ukrywał się przed władzami rosyjskimi, a w latach 1917-1918 jako pracownik Rady Stanu redagował pierwsze ustawy o ubezpieczeniach społecznych.
Na początku pierwszej wojny światowej Ziemięcki znalazł się w komitecie obywatelskim stolicy, działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Kierował również strajkiem tramwajarzy, za co trafił do więzienia. Był osadzony najpierw w Szczypiornie, a później w Hawelbergu. Do Polski wrócił tuż przed odzyskaniem przez kraj niepodległości i od razu zaangażował się w działalność polityczną.

Cały ARTYKUŁ czytaj w dziale KOCHAM ŁÓDŹ.