Porywający spektakl w ''Jaraczu''

Grzegorz Wiśniewski prezentuje się tu nim jako pełen samozadowolenia i bezlitośnie konsekwentny teatralny demiurg - wyreżyserował, opracował tekst dramatu i muzykę, odpowiada też za scenografię i światła (z pomocą Katarzyny Zawistowskiej ).

Fortepian, fotel, później stół. Czarne, połyskujące, aseptyczne. Można się w nich przejrzeć, mogą też zniekształcać ludzkie odbicie. Ale pod tą czernia coś pulsuje. Tu wszystko udaje to, czym w istocie swej nie jest. Ściany tworzy rozpięta niemal rzeźnicka folia. Okala scenę i widownię jak kotara prysznicowa. Na wąskiej scenie trzy postaci: Wera (Lisiecka) i Klara (Paszczenko), Rudolf (Wichrowski). Grają brawurowo!

W tym kazirodczym trójkącie kipią skrywane perwersje, urazy, kompleksy i niespełnienie. Rudolf, były zastępca obozu zagłady to w wolnym świecie, o ironio losu, udający się na emeryturę poważany sędzia. To musi być moment kryzysowy dla kogoś, kto z natury nie był przecież zły. Zabijał, bo inni zabijali i miał z tego frajdę.

Pierwszy akt wypełnia się z masek normalności, pysznie groteskowe. W śmiech wkracza groza wraz z pojawieniem się Wichrowskiego. Antrakt też wpleciono w spektakl. I to jak! Obsługa teatru wyprasza ze sceny, trzeba przejść obok nieruchomej, przez brata zrzuconej z wózka Klary. Dźwięk lejącej się pod prysznicem wody, pod który szedł Rudolf, rozchodzi się znad progu. Po "wspólnej", obozowej kąpieli, która nie oczyszcza, lądujemy w foyer.

Drugi akt to przyjęcie z trzema wielkimi swastykami oczekującymi Wodza, który nie nadejdzie. Nie ma Wodza, Idei. Jest człowiek, ale on Wiśniewskiego nie oszuka. Jego egzystencjalny nihilizim to podana na porcelanowym talerzu smoła - bezboleśnie jej nie strawisz.

A może wypada być wdzięcznym "Himmlerom", że rozszerzyli definicję człowieczeństwa - niezbywalnej i nierozpoznanej kondycja. Może... jej efektem jest takie właśnie myślenie? Oto teatr, który mówi autonomicznym językiem. Ciekawe jak długo utrzyma się na afiszu. Mistrzostwo!