Ratusz w Łęczycy, baszta i fragment murów obronnych Łęczycy [PERŁA REGIONU]

Ratusz, według projektu architekta królewskiego Jakuba Kubickiego, został wzniesiony w latach 1787-1790. W zachodniej ścianie umieszczona jest marmurowa płyta z roku 1788, która upamiętnia jego wybudowanie. Ratusz gruntownie przebudowano dopiero na początku XX wieku. Wybudowano wówczas balkon na piętrze, obniżono dach oraz zmieniono profil gzymsów. Przemieniło to zdecydowanie jego pierwotny wygląd.

Przez większość swojego istnienia ratusz był siedzibą władz miejskich. Sytuacja zmieniła się w latach 60. minionego wieku. Obecnie mieszczą się w nim: Urząd Stanu Cywilnego, biuro Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, Informacja Turystyczna, Lokalna Organizacja Turystyczna, Referat Spraw Obywatelskich i biura łęczyckiego muzeum.

Kolejną przebudowę ratusza zakończono w roku 2008. Celem było jak najwierniejsze odwzorowanie jego pierwotnego wyglądu. Po zakończeniu robót zwiedzającym udostępniono piwnice, które stały się miejscem wystawowym.

Łęczyckie mury obronne są o ponad 400 lat starsze od ratusza. Wzniesione zostały wraz z zamkiem w połowie XIV wieku za panowania Kazimierza Wielkiego. Mury z cegły gotyckiej budowano przez 20 lat - od 1350 do 1370 roku. Tworzyły prostokąt o zaokrąglonych narożnikach długości 1050 metrów i grubości od 1,5 do 2 metrów. Do miasta, założonego na planie prostokąta wiodły od północy i południa dwie bramy: poznańska i krakowska.

W linii murów umieszczono dziewięć baszt. Do dziś przetrwała tylko jedna - w zachodnim odcinku murów. Przebudowana w XVIII wieku znajduje się przy ulicy Kościelnej i obecnie pełni rolę dzwonnicy kościoła parafii pod wezwaniem świętego Andrzeja. Pierwotnie natomiast uchodziła za najsilniejszy samodzielny punktu obrony. Kolejny, zachowany fragment murów o wysokości 7 metrów wtopiony został w ścianę dawnego klasztoru Norbertanek.