RECENZJA: Dredd 3D [TRAILER]

Fani gatunku ocenią zapewne, że nowa ekranizacja "Sędziego Dredda" jest bliższa komiksowemu oryginałowi, niż produkcja z Sylvestrem Stallone z 1995 roku. Ci, co komiksu, nie znają, dodadzą zapewne, że nowy film jest o niebo (choć nieba akurat w nim właściwie nie ma) lepszy niż jego poprzednik. Co oczywiście nie znaczy, że jest dobry.

Konstrukcyjnie wszystko trzyma się konwencji. Przyszłość, świat zamienił się w powojenną radioaktywną pustynię, największe ocalałe miasto (800 milionów mieszkańców) zachowało się i rozbudowało rzecz jasna w Ameryce. W Mega City One szaleje przestępczość, jedynymi, którzy są w stanie się jej przeciwstawić, są Sędziowie. Sądy 24-godzinne w ich wykonaniu zostały sprowadzone do kilkudziesięciu sekund. Najpopularniejszym wyrokiem jest kara śmierci, wykonywana głównie przy użyciu broni strzelającej wszelkimi rodzajami amunicji, z którą przed użyciem trzeba jednak najpierw trochę pogadać.

Sędzia Dredd, wraz z adeptką potrafiącą czytać w myślach, trafiają do betonowego piekła, gdy w jednym z gigantycznych bloków Mega City One muszą stawić czoła gangowi dowodzonemu przez bezwzględną Ma-Mę. Finał może być tylko jeden, a krew popłynie szeroką rzeką...

Lecz nawet jeżeli kupuje się ową konwencję, to jej wypełnienie rozczarowuje. Pomijając przewidywalność, za daleko idące uproszczenia i masę nielogicznych rozwiązań (z finałem potyczki z Ma-Mą na czele), "Dredd 3D" zwyczajnie nuży i nie absorbuje swoją akcją. Skromność scenariusza twórcy filmu próbują omijać efektami 3D i zabawą z obrazem - tyleż pretensjonalną, co całkiem udaną i przynajmniej uzasadnioną: gang Ma-My wprowadza na rynek narkotyk Slo-Mo, który spowalnia sto razy percepcję czasu.

Wiele tu zatem spowolnionych zdjęć, zbliżeń, zmian w odbiorze rzeczywistości. Jeśli dodamy do tego nieźle sfilmowane sekwencje strzelanin i efektowne zakomponowanie przestrzeni Mega City One, to można uznać, iż jest co oglądać. Na tej konstatacji wrażenia z filmu się jednak kończą.

"Dredd 3D" to, jak na dotychczasowe doświadczenia Hollywood z ekranizacjami komiksów, film zaskakująco brutalny i chwilami nawet nazbyt dosłowny. Oczywiście, tłumaczą ten zabieg okoliczności, w których przychodzi działać Dreddowi, jednak krwistość wielu scen sprawdza się dopiero wówczas, gdy realizatorzy nieco je właśnie odrealniają.

Najtrudniejsze zadanie w tym przedsięwzięciu miał Karl Urban, który odziany w czarny uniform, ani na chwilę nie zdejmuje hełmu, pozostawiając widzowi jedynie swoje zaciśnięte wargi i monosylabowe kwestie. Sędzia Dredd nie jest bowiem od grania ani gadania, tylko od hałaśliwej, przypominającej działanie cepa roboty. Tak jak niektóre filmy nie są do zapamiętania, tylko do jednorazowego obejrzenia.