Wielkie nadzieje
Great Expectations
Wlk. Brytania/USA, dramat, 128 min.
reż. Mike Newell
wyst. Jeremy Irvine, Holliday Grainger, Ralph Fiennes, Helena Bonham Carter
dystr. Gutek Film
W mającej już ponad 150 lat powieści Dickens pomieścił wiele obserwacji i tematów, które każdy - w zależności od własnych doświadczeń - może wydobyć na pierwszy plan: wyniszczające aspiracje i ambicje, klasowe podziały, manipulacja miłością, dzieci skrzywdzone przez dorosłych, ludzie próbujący zacząć życie na nowo, zemsta, porzucenie, strach przed społeczeństwem, bieda, kobiety traktowane jak towar na sprzedaż, zniszczone marzenia, zawiedzione pragnienia. Wybór jest olbrzymi, możliwości interpretacyjne szerokie.
Newell za główny cel postawił sobie wierność oryginałowi. Może dlatego prześlizgnął się po najważniejszych wątkach, koncentrując się na opowiedzeniu zawartej w powieści historii. Nie decyduje się, na szczęście, na siłowe dopasowanie "Wielkich nadziei" do naszych czasów, nie próbuje przyłożyć ich do dzisiejszego kryzysu. Nie opuszcza też klimatu powieści, pozwalając sobie na ekstrawagancję bliższą dzisiejsze estetyce kina jedynie w postaci panny Havisham - w czym największa zasługa charyzmy Heleny Bonham Carter, wnoszącej w film Newella nieco stylistyki Tima Burtona.
Wymsknęły mu się jednak niemal zupełnie emocjonalne wartości opowieści o życiu Pipa - od filmu nie tylko wieje brytyjskim chłodem, ale też brakiem napięcia, równoważnością wszystkich zebranych watków i jednorodnością sposobów przekazywania zwrotów akcji: u Newella najważniejsze dla rozwoju wydarzeń fakty, co ma źródło w założonej przez autorów ekranizacji kondensacji historii, bohaterowie po prostu sobie opowiadają, emocje zaś próbuje się wymusić puszczonymi z oczu łzami. Dziś szkoda na to kina.
Bohaterów "Wielkich nadziei" dobrze się ogląda w znakomitych zdjęciach Johna Mathiesona; robi też wrażenie modny dziś w kinie nader realistyczny sposób przedstawiania dawnej rzeczywistości, w tym przypadku XIX-wiecznego Londynu. Wyśmienicie wygląda na ekranie Holliday Graigner, "swoje" robią Carter, Ralph Fiennes, Robbie Coltrane, Jason Flemyng.
Karol Dickens piszącą powieść początkowo nie chciał jej dawać szczęśliwego zakończenia. Choć w jego przekazie jest wiara w elementarne wartości i siłę miłości, właśnie ona miała pozostać niespełniona. Pod wpływem przyjaciela zmienił zdanie i finał powieści, ale ciekawie nawiązał do tego kończąc swój film Newell. Miłość cierpliwa jest, pokona wszelkie przeciwności, jest lekarstwem na wszystko, wszystko wynagrodzi. Naprawdę?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
