Przeszedł kilkadziesiąt metrów dalej i zamarł. Jego blok był ogrodzony, wszędzie stali milicjanci. Nie patrzył na nic. Przeskoczył przez zapory i pobiegł zobaczyć co z jego mieszkaniem. Odetchnął, gdy zobaczył jego okna. W pokoju stołowym były nawet szyby. Stanisław Szulczewski opowiadał nam, że początkowo nie było widać rozmiaru tragedii. Wokół tylko para, dym. Dopiero po pewnym czasie zobaczył, że jego blok nie ma dwóch pierwszych klatek.

Zamiast klatek była kupa gruzu, która sięgała po pierwsze piętro! – mówił pan Stanisław.

Kiedy doszło do tragedii w domu była jego synowa z małym dzieckiem. Nagle usłyszała wielki huk. W oknie w kuchni wypadła szyba. Wyjrzała przez nie. Ulicą biegła jakaś kobieta i wołała: Pani uciekaj szybko, bo się blok wali...Nie czekała długo. Wzięła dziecko i wybiegła na ulicę...

Do wybuchu doszło około godziny 13.30...Na miejscu tragedii pojawiły się karetki pogotowia, straż, milicja. Jak pisali reporterzy „Odgłosów” spod gruzu wydobyto 2-letnią dziewczynkę. Nie doznała większych obrażeń...Potem usłyszano głos kobiety uwięzionej w gruzie płyt. Wzywała pomocy...Była w szoku i ciężko ranna w nogi. Potem spod gruzów ratownicy wyciągnęli 13-letniego Darka... Jeszcze żył.

W sumie wybuchł pochłonął osiem ofiar. Jak potem jednak podawano w prasie jedna z kobiet, Jadwiga Dziurdzińska zmarła w szpitalu im, Madurowicza. Nie była jednak ofiarą wydobytą z gruzów zawalonego bloku. Była bezpośrednim świadkiem wybuchu i umarła na skutek doznanego szok.