Prudnik

Pierwsze ślady człowieka na tych terenach pochodzą z paleolitu – epoki kamienia łupanego. Późniejsza ludność zamieszkująca te ziemie utrzymywała kontakty z Rzymem, o czym świadczą znalezione tam rzymskie monety datowane na lata 700 p.n.e. – 1250 n.e.

Miasto Prudnik w XIII wieku założył prawdopodobnie czeski marszałek, Wok z Rożemberka. Pod koniec wieku XIV w mieście wybuchła epidemia dżumy, którą przeżyło zaledwie kilka osób. Ocaleni spalili większość zabudowań i rozpoczęli pracę nad odbudową miasta. W późniejszych latach Prudnik stał się prężnym ośrodkiem handlowym i rzemieślniczym – słynął przede wszystkim z płócienników oraz garbarzy. Wiek XVII był dla mieszkańców miasta rokiem nieszczęść – Prudnik ucierpiał podczas wojny trzydziestoletniej, a następnie kolejnej epidemii dżumy. W połowie wieku miasto zostało spalone przez Szwedów. Jednak znów Prudnik szybko został odbudowany. Kolejna spalenie miasta i jego odbudowa przypadły na wiek XVIII. W następnym stuleciu nastąpił rozwój Prudnika - powstały pierwsze przędzalnie i tkalnie wełny, lnu i jedwabiu, a także fabryka adamaszku. Wybudowano także cegielnię, browar, młyny i fabrykę octu. Prudnik stał się największym miastem Górnego Śląska.

W 1944 roku zakłady włókienniczy zostały przerobione na podobóz niemieckiego obozu koncentracyjnego. W 1945 roku Armia Czerwona zdobyła miasto. Na początku kwietnia Rosjanie utworzyli mieszkańcom getto. Kilka dni później miasto zostało zbombardowane przez radzieckie samoloty.

Do 1946 roku miasto nosiło nazwę Prądnik. W maju 1945 Prudnik został przekazany administracji polskiej. Największym pracodawcą w mieście były Zakłady Przemysłu Bawełnianego „Frotex”. W marcu 2010 prezes „Frotexu” Andrzej Dudziński złożył w sądzie wniosek o upadłość firmy.

Obecnie można zwiedzić tam Stare Miasto w granicach średniowiecznego założenia oraz pozostałości zamku, m.in. mury obronne i wieżę Woka.

Radocyna

Opuszczona wieś w Małopolsce, granicząca ze Słowacją. To tutaj swoje źródła ma rzeka Wisłoka. Pierwsze wzmianki o wiosce pochodzą z 1603 roku. Pod koniec XIX wieku liczyła 486 mieszkańców: 479 Łemków i 7 Żydów. W Radocynie znajdowały się dwie cerkwie – grekokatolicka i prawosławna. W latach 1930 odgrywała istotną rolę w rozwoju prawosławia na Łemkowszczyźnie. W czasie wojny stacjonowała tu niemiecka straż graniczna. Po zakończeniu wojny mieszkańcy wyjechali do ZSRR. Choć po latach chęć powrotu wyrazili wszyscy byli mieszkańcy Radocyny, udało się to tylko jednej rodzinie.

Obecnie można tam znaleźć pozostałości po mieszkańcach – piwnice, zniszczony budynek szkoły, przydrożne krzyże, cerkwisko i cmentarz z zachowanymi 25 kutymi w kamieniu nagrobkami.

Mosty w Stańczykach

Mosty kolejowe wybudowane w latach 1912–1917 w województwie warmińsko-mazurskim. Obecnie jest to jedno z ulubionych miejsc entuzjastów skoków na bungee. W okolicy mostów kręcono ujęcia do filmu „Ryś”.

Rezerwat Skałki Piekło

Ten rezerwat o dość niepokojącej nazwie znajdziemy niedaleko Niekłania w województwie świętokrzyskim. Rezerwat ustanowiony został w roku 1959 i tworzą go skały piaskowe o niecodziennych formach. Najwyższe skały mają do 8 metrów wysokości, a pomiędzy nimi znaleźć można liczne jaskinie.