Seksafera ze Stefanem Niesiołowskim w roli głównej zaważyła na decyzji łódzkiego polityka.

21 września 1971 r. to data rozpoczęcia procesu konspiracyjnej organizacji Ruch, do której kierownictwa należał Niesiołowski. Wtedy był już dobrych parę lat po studiach biologicznych na Uniwersytecie Łódzkim. Ruch w gomułkowskiej Polsce był najbardziej zakonspirowaną i najbardziej radykalną grupą. Jej członkowie nie uznawali PRL za legalne państwo. I mieli pomysły walki z reżimem, jakich potem PRL-owska opozycja już nie miewała. Udało się zrzucić z Rysów tablicę poświęconą Leninowi, ale już wysadzenie w powietrze leninowskiego mauzoleum w Poroninie zakończyło się fiaskiem. Służba Bezpieczeństwa w przeddzień akcji zaczęła aresztowania członków Ruchu. Podczas śledztwa Niesiołowski dzielił się z esbecją informacjami na temat Ruchu, jednak po latach twierdził, że nie powiedział niczego, czego esbecy już by nie wiedzieli. Zresztą, obok Andrzeja Czumy, za próbę obalenia siłą ustroju PRL dostał w tym procesie najwyższy wyrok - 7 lat więzienia. Wyszedł w 1974 r. po amnestii

Kilka lat później zakładał Solidarność na Uniwersytecie Łódzkim. Internowano go po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r.

Z piękną opozycyjną kartą, jako współzałożyciel Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego, został posłem na Sejm kontraktowy w 1989 r. Potem pojawił się w głośnym filmie Jacka Kurskiego „Nocna zmiana”, który pokazuje kulisy odwołania rządu Jana Olszewskiego w 1992 r. Mimo że brał udział w rozmowach przed głosowaniem wotum nieufności dla rządu, z trybuny sejmowej skrytykował decyzję o odwołaniu rządu Olszewskiego. Potem wielokrotnie protestował, że film doczepił mu łatkę wroga Olszewskiego. W różnych prawicowych formacjach posłował do 2001 r., gdy AWS przegrała wybory parlamentarne.