Szczególny dzień w historii ŁKS przyniesie drużynie szczęście. Pamiętają o ikonach ŁKS

Jak przypomina kustosz tradycji ŁKS Jacek Bogusiak właśnie 12 maja 1929 roku urodził się legendarny trener ŁKS Leszek „Napoleon” Jezierski. 12 maja 1993 roku pochowany został Stanisław „Matthews” Baran. Dwa dni po takim szczególnym dniu piłkarze ŁKS zagrają o awans do PKO Ekstraklasy. Obaj wielcy i zasłużeni ludzie ŁKS trzymają tam w górze kciuki za powodzenie swych następców.

Przedstawiciele Grupy Ełkaesiak Jacek Bogusiak, Tadeusz Marczewski i Jerzy Leszczyński wraz z przedstawicielami Koła Seniora ŁKS w osobach wieloletniego działacza Jana Gossa i byłych piłkarzy: Włodzimierza Białka i wielokrotnego reprezentanta Polski Marka Dziuba odwiedzili w piątek rano cmentarze, gdzie pochowani są zasłużeni piłkarze ŁKS. Na Cmentarzu Starym przy ul. Ogrodowej odwiedzili grób Stanisława Barana. Oczyścili pomnik, zapalili znicze i zostawili tradycyjne karty pamięci i chorągiewki ŁKS.
Na Cmentarzu Komunalnym na Dołach w Alei Zasłużonych pochowany jest Leszek Jezierski. Na grobie postawiono duże zdjęcie zasłużonego piłkarza i trenera.

Papierowe chorągiewki ŁKS to jeden z symboli klubu. Wymyślili je i wykonali po raz pierwszy kibice ŁKS w połowie lat pięćdziesiątych XX wieku. Od tego czasu spotykane są też na najważniejszych imprezach ŁKS i uroczystościach klubowych.
Przy grobach po chwilach zadumy Włodzimierz Białek i Marek Dziuba opowiedzieli kilka historii o Stanisławie Baranie i Leszku Jezierskim. Jacek Bogusiak z Grupy Ełkaesiak przedstawił plan działania na ten rok przed listopadowym Świętem Zmarłych. Z kolei przedstawiciel Koła Seniora ŁKS Jan Goss mówił o projektach służących rozwojowi klubu. Zebrani odwiedzili na Cmentarzu Komunalnym jeszcze groby Jerzego Sadka, Piotra Suskiego i mistrza Polski z 1958 roku Jerzego Wieteskiego.

Tadeusz Marczewski z Grupy Ełkaesiak podsumował, że jest jeszcze wiele do zrobienia, ale zakochani w ŁKS ludzie mimo upływających lat starają się kultywować pamięć o zasłużonych postaciach klubu.

Przyjaźnił się też z Kazimierzem Górskim. Mimo wielkiego sukcesu w 1974 roku trener nie miał pracy. Przez rok był szkoleniowcem ŁKS.
- Kiedyś spotkali się z Leszkiem - wspominała żona piłkarza Henryka Jezierska. - My mieliśmy ładne mieszkanie przy ul. Narutowicza, a Kazio służbowe mieszkanie Legii. Leszek pojechał więc do Warszawy. I Kaziu dostał cztery pokoje z kuchnią na parterze bloku przy ul. Madalińskiego.
Kilka razy miał zostać selekcjonerem polski kadry narodowej. Najbliżej był tego wtedy, gdy naszą reprezentację objął łodzianin Wojciech Łazarek.
Nazywali go Napoleonem, ponieważ tak jak cesarz Francji był niewysokiego wzrostu, ale miał niesamowitego piłkarskiego „nosa”, intuicję. Uchodził za wielkiego stratega. Zmarł 12 stycznia 2008 roku.

Swoją karierę piłkarską rozpoczął w Resovii. Podczas pamiętnego meczu Polski z Brazylią (5:6) na mistrzostwach świata w 1938 roku był zawodnikiem rezerwowym. W polskiej reprezentacji zadebiutował 27 sierpnia 1939 r. w meczu z Węgrami (4:2), który odbył się w Warszawie. Był to ostatni mecz polskiej drużyny przed wybuchem II wojny światowej. Jako jedyny w historii reprezentacji grał w niej przed wojną i po jej zakończeniu. Ostatni swój mecz w reprezentacji rozegrał również w Warszawie 4 czerwca 1950 podczas spotkania z Węgrami (2:5).
Z ŁKS, podobnie, jak Leszek Jezierski, zdobył Puchar Polski 1957 i mistrzostwo Polski 1958. W ŁKS rozegrał 173 mecze, strzelił 67 bramek.
Po zakończeniu kariery zawodniczej, w latach 60. był szkoleniowcem Łódzkiego Klubu Sportowego. Obaj piłkarze to legendy ŁKS, o których trzeba pamiętać.