ALITA BATTLE ANGEL

To Alita wie, że w obliczu zła nie wolno stać obojętnym, jest gotowa wyjąć z piersi serce i oddać ukochanemu. A przecież powstała w laboratorium. Smutne to w sumie bardzo.

Wyrazista, niejednoznaczna postać, poprzez którą można metaforycznie opowiadać o losie człowieka i jego uwikłaniu w okoliczności, w jakich przyszło mu żyć, precyzyjnie skrojony do niezbędnych elementów scenariusz, świetni aktorzy i jeszcze lepsza reżyseria. Niby oczywista recepta na film, a nie zawsze udaje się ją zrealizować. A już nieczęsto tak dobrze, jak w „Szarlatanie”.

Kino bywa znakomitą rozrywką, wielką sztuką i jeszcze większym wzruszeniem. Ale uczy też, że można niewiele od niego wymagać i w nieskończoność powtarzać te same rozwiązania. I nawet, gdy kolejnym razem przedstawiane są gorzej, znajdą się chętni, by na nie „luknąć”. Zupełnie jak „klikacze” w Internecie.

W sumie to niezła sztuka. Zrealizować film o zagładzie Ziemi, dokonanym przez kometę większą niż ta, która unicestwiła dinozaury, nie wywołujący żadnych emocji. A może tego typu zagrożenie już po prostu na nas nie działa?

Czasy się zmieniły. Dzisiaj Jerzemu Stuhrowi nie uchodziłoby w roli Maksa Paradysa płaczliwe żalenie się: „kobieta mnie bije!” po to, by wywołać salwy śmiechu na widowni. Panie są wojowniczkami i związane z tym kwestie traktuje się serio. Nowa wersja „Mulan” stawia je nawet śmiertelnie poważnie.

Lech Majewski zrobił piękny film (mimo że piękno, zdaniem reżysera, zostało dziś zdewaluowane). I to według różnych indywidualnych znaczeń pięknu nadawanych. By się urodzie pracy Majewskiego poddać, wystarczy przypomnieć sobie, jacy byliśmy zanim zaczęliśmy kupować. I choć na jeden seans nie zmuszać kina, by nas zwodziło dynamiką, historią i filmowymi bohaterami.

Film żywi się gangsterskimi opowieściami niemal od początku swego istnienia. Guy Ritchie „żywi się” zaś figurami i schematami, jakie kino zdążyło przez dekady w tym gatunku wypracować. Oczywiście na swój, przewrotny, sposób.

Mówi się, że rola Hamleta to największe marzenie wstępujących do zawodu młodych aktorów. No to Waldemar Zawodziński, realizując spektakl dyplomowy ze studentami łódzkiej Szkoły Filmowej, dał możliwość spełnienia tego pragnienia od razu czterem, a właściwie ośmiu artystom.

Przeniesienie teatralnej farsy, szczególnego gatunku szaleństwa, na kinowy ekran jest niezwykle trudne. Polska filmowa adaptacja brytyjskiej sztuki „Mayday” dowodzi, że gwoździem do trumny takiego przedsięwzięcia staje się zwyczajny brak gustu.

Jak wiadomo, bycie gwiazdą kina i muzyki to olbrzymia udręka oraz nieszczęście. Nie wiadomo zatem, dlaczego tak wielu ludzi chciałoby gwiazdami zostać.

Po premierze „Futra z misia” okazało się, że mieliśmy wielce udane dwanaście miesięcy w kinematografii. Najgorszy film roku objawił się bowiem w jego ostatnich dniach i wyolbrzymił jakość wszystkiego, co wcześniej powstało.

Każdy z nas musi z mozołem dźwigać swoją samotność. Jednak są tacy, którzy jeszcze bardziej niż my krztuszą się i duszą...

„Boże Ciało” Jana Komasy to pierwszorzędne kino i znakomita, współczesna lekcja. Czasem niczego więcej od sztuki nie potrzeba.

Zapalnik nowej wojny tli się być może w miejscach, które miały być ostateczną oazą szczęśliwości człowieka cywilizowanego, czyli miastach. To tam najłatwiej będzie biednym napaść na bogatych, co chyba będzie jej przyczyną. Właściwie wystarczy jeden nieszczęśliwy Joker.

Najnowszy film Patryka Vegi zawiera ambicje moralitetu. Niestety, reżyser nie jest twórcą, który warsztatowo, przynajmniej na razie, byłby w stanie unieść takie wyzwanie. W zamian, jak dziecko dał się „zakiwać” rzeczywistości, przeciwko której zapragnął wystąpić.

Matka i kino. Nie mógł być takim synem, jakiego wymarzyła sobie matka, kino stało się jego zbawieniem. Pedro Almodóvar zaprosił nas do swojego życia, jak nigdy dotąd w jednym z najlepszych filmów, jakie zrealizował.

Luciano Pavarotti wielkim śpiewakiem był. Ale także serdecznym, uśmiechniętym człowiekiem ze swoim słabościami i życiowymi zwrotami. Ron Howard traktując pierwsze stwierdzenie jako oczywistość, skoncentrował się na prywatnej odsłonie artysty.

„Może żyje się tylko raz. Ale gdy ma się z kim, to wystarczy”. Niezawodny Woody Allen w cudownie prosty sposób przypomina, co najlepiej sprawia, by i deszcz był piękny.

Nawet w wigilijną noc i to za najwspanialszy smakołyk nasz Burek nie odezwie się do nas czystą angielszczyzną. Komunikacja z ukochanymi pupilami odbywa się na innych poziomach. I to właśnie jest tak piękne oraz emocjonujące.

Peter Parker dorasta. Niby jeszcze jest nastolatkiem, który lubi „Gwiezdne wojny” i po raz pierwszy się zakochał, a już rzeczywistość i dorośli oczekują od niego dojrzałych decyzji. No i jak tu wybrać między ratowaniem Ziemi a dziewczyną, kiedy w dodatku wokół wszyscy kłamią?

Technologie się kiedyś na nas zamachną, a jedynym ratunkiem pozostanie drugi, żywy, prawdziwy człowiek. Przesłanie nie nowe. O którym jednak i tak nie będziemy pamiętać, dopóki technologie się na nas nie zamachną.

Mówi się czasem z żalem: taki duży, a taki głupi. Od filmu o gigantycznym jaszczurze nikt intelektualnych rozważań, rzecz jasna, nie oczekuje. Ale bez przesady!