DARIUSZ PAWŁOWSKI

Mam coraz większe przekonanie, że nieszczęściem naszej Piotrkowskiej są coraz liczniejsze grona wypowiadające się na temat sposobów jej uratowania. Pomysł goni pomysł, najnowsze narodziły się na ostatnim zebraniu Sztabu Piotrkowskiej. Te są szczególnie interesujące, bo mają konkretnie kosztować.

Nazwijmy ją znajomą (żeby nie ustalić miejsca zamieszkania). Tejże zatem znajomej pękła rura. A może nie rura, w każdym razie lało się w łazience po ścianie i podłodze. Znajoma aktualnie samotna - a nawet gdy nie bywa samotna, to nigdy nie trafiła na hydraulika - więc zawezwała fachowca. Przyszedł spóźniony o godzinę ("bo robota nie szła"), ale od razu zawodowo przystąpił do pracy.

Miało być pięknie. I być mogło. Nowe Centrum Łodzi (jeśli udałoby się je zrobić w całości i uchronić przed "przegięciem" w stronę biznesowo-handlowo-apartamentową) było, w moim przekonaniu, jedyną w ostatnich latach wizją na miarę tak często podnoszonej historycznej wielkości Łodzi.

Wczesne godziny popołudniowe. Dwóch mundurowych zatrzymuje samochód z kierowcą (bez pasażerów), który skręcił z ulicy Zamenhoffa w najświętszą ulicę Piotrkowską i zdążył nią przejechać kilkanaście metrów. Kierowca zatrzymuje swoje auto, a mundurowy uprzejmie zagaja: "Pan kierowca wie, że na ulicę Piotrkowską wjeżdżać nie można?". "Ależ wiem" - uprzejmie odpowiada kierowca. - "Tylko, że ja tu mieszkam" - dodał nadal uprzejmie.

Na portalu otowakacje.pl prowadzony jest wespół z Polską Organizacją Turystyczną konkurs na najlepszy produkt turystyczny 2010. Wśród bodajże czterdziestu propozycji Łódź reprezentuje tylko jedna. Kto zgadnie jaka, powinien natychmiast zacząć grać w Lotto. Otóż łódzkim produktem turystycznym jest w tym rankingu... Noc Naturystów na Fali.

"Gdy zastanawialiśmy się w redakcji nad naszą Łodzią, pomyśleliśmy, że właśnie miłości jej bardzo brakuje. Jako mieszkańcy tego miasta częściej na nie narzekamy, wytykamy jego wady, podkreślamy nieszczęścia. Ale właśnie do miłości pragnęlibyśmy Państwa namawiać. Do tego, żeby dostrzegać, że Łódź to nasze miejsce na Ziemi i od nas w dużej mierze zależy, jakim ono będzie. Jakkolwiek to naiwnie, prowokująco i banalnie nie zabrzmi, pokochajmy Łódź i pokochajmy siebie" - te między innymi słowa znalazły się w tym kąciku w pierwszym numerze "Kocham Łódź", który ukazał się przed blisko dwu laty.

Z roku na rok, 1 listopada, powiększa się liczba znajomych grobów. W naszym życiu publicznym ten rok był wyjątkowy i pełen nieszczęść. Jakby śmierć tu zamieszkała. Czasem nawet najsilniejsza wiara nie dawała ukojenia. Jeszcze nie do końca opłakani ludzie leżą pod świeżo poruszoną ziemią. W ten czas wspomnień na cmentarzach powracają jednak także i ci, którzy odeszli lat temu kilka, kilkanaście czy kilkadziesiąt. Ci, których obraz już się zaciera, albo wręcz przeciwnie - tak mocno wryli się w pamięć, że nie znikną z niej nigdy.

Żyjemy w "piarowskich" czasach. Znaczy się opakowanie jest ważniejsze niż treść. A nawet lepiej, żeby treści było jak najmniej, bo gdy się nią wypełnia opakowanie, to się ono może rozerwać. Łódź wdepnęła w "piar" niemały czas temu - z tym, że wcześniej był on nieprofesjonalny, a raczej buńczuczny, a obecnie jest bardziej zawodowo, ale za to wyłącznie "piarowsko". Na prawdziwą robotę i działanie czasu już nie ma, bo cała para idzie w "piar".

Czy Łódź to miasto tolerancyjne? - zapytano mnie niedawno w miejscu pozałódzkim. W pierwszej chwili pomyślałem sobie, że skoro w Łodzi w tym samym czasie odbywa się Festiwal Kultury Chrześcijańskiej i przyjeżdża Tinto Brass, mistrz kina erotycznego, to miastem tolerancyjnym niewątpliwie ona jest.

Duże, zdrowe miasto żyje całą dobę. Znaczy się nocą również, a czasem nawet przede wszystkim. Gdyby oceniać Łódź na podstawie tych objawów, wyszłoby na to, że ona ani zdrowa, ani duża.

W tym tygodniu tytuł tej rubryczki należałoby zmienić na "nie widzę Łodzi". Nie widzę nie z powodu bielma na oku, ale dlatego, że miasto zbielało. Pokryło się "białym puchem". Puch to niemarny jednak, psujący niemało krwi.

Kiedy o Atlas Arenie usłyszymy w kontekście świetnej imprezy, która ma się w niej odbyć, a nie polityki? Gdy rozmawiam z organizatorami koncertów w kraju zaczynam się obawiać, że być może już nigdy. Bo robi się za późno.

Z racji międzynarodowej śnieżnej zawieruchy orszak bieżący do Betlejem zawieruszył się w Łodzi. Zdezorientowany przemknął pustą ulicą Piotrkowską (nikt ich nie poinformował, że dziś Piotrkowską odśnieżoną, a nawet zadaszoną, w dodatku z własnym rynkiem i tłumem przechodniów, mamy w Manufakturze). Dotarł pod magistrat, gdzie zaintonował "Oh, jingle bells, jingle bells...", ale cicha noc odpowiedziała mu echem, echem, echem...

Tożsamość miasta - ponownie coraz częściej słyszę to hasło i, nie ukrywam, cieszy mnie jego używanie. Ostatnio pojawiło się ono przy okazji Listu otwartego w sprawie strategii kulturalnej Łodzi, podpisanego przez ponad 40 osób związanych z łódzką kulturą.

Wiadomość brzmi dobrze, a nawet bardzo dobrze. Miasto wzięło się za sprzątanie i łatanie dziur. Można odnieść wrażenie, iż najbardziej oczywista rzecz - czyli to, że gdy jest brudno, to trzeba posprzątać, a gdy jest dziura to trzeba ją załatać - w naszym mieście musiała się stać sprawą polityczną (doprowadzającą nawet do zmiany władzy) i wydarzeniem na skalę międzyresortowych ustaleń, by w końcu być wcieloną w życie.

Fakt, że podróże kształcą, to prawda stara jak koło. Przynoszą korzyści zarówno tym, którzy podróż odbyli, jak i tym, którzy z podróżnikami mają związek choćby przez wspólne miejsce zamieszkania. Wystarczy nieco dystansu.

Nieszczęśliwie się składa, że zajmowanie czołowych (a i tych mniej czołowych) urzędniczych stanowisk w państwie, nazywa się władzą. Oczywiście, między innymi dlatego, że przesiadywanie w urzędniczych fotelach rzeczywiście realną "władzę" daje. Ale tylko dlatego, że ci, co owe fotele zajmują, i ci, co zasiadających na te fotele wsadzają, tak ten stan traktują. Że to władza!

W odległości stukilkudziesięciu kilometrów od Warszawy Łódź to największe po stolicy miasto. Wyjeżdżając z Warszawy do Łodzi samochodem można o tym nie wiedzieć. Kieruje się nas raczej na Wrocław, Katowice, Kraków czy Janki niż do miasta, z którym stolica miałaby tworzyć duopolis. No czy tak się traktuje partnera? A co na to sam partner?

Adam Kszczot, łodzianin, zdobył tytuł halowego mistrza Europy w biegu na 800 metrów. Pobiegł tak szybko, że na tym odcinku nie chciałbym się z nim ścigać na rowerze. Przyjemnie zrobiło mi się w mojej patriotyczno-lokalnej duszy, gdy przygryzał złoty medal.

Temat psich kup, wychodzących wiosną spod śniegu i dręczących nas do następnej zimy, wypływa co roku i jest dowodem na to, iż są rzeczy stałe na tym świecie: z jednej strony - ludzka obojętność na drugiego człowieka, z drugiej - nieporadność służb miejskich w rozwiązywaniu problemów drobnych, acz wkurzających.

Tak się przyjemnie składa, że w niedzielę przypada Międzynarodowy Dzień Teatru, w tym roku obchodzony po raz 50. Piszę "przyjemnie", bo akurat z teatru Łódź może być dumna. Odkładając osiągnięcia z półwiecza, któremu patronuje święto teatru, wystarczy przyjrzeć się temu, co mamy.