Czy wiesz, w co wierzysz? Wiele rzeczy w Kościele katolickim jest uznawanych za oczywistości, a często niewielu z nas wie, kiedy i w jakich okolicznościach zostały wprowadzone. Dlaczego wierzymy w to, w co wierzymy i podejmujemy pewne praktyki? Zobacz w naszej galerii!

Dla prawdziwie wierzących osób spowiedź to sakrament oczyszczający z grzechów i umożliwiający przystąpienie do Komunii Świętej, a dla tych nieco zdystansowanych – upokarzający i wręcz poniżający rytuał. Spowiedź uszna, czyli taka, w której to księdzu w konfesjonale mówimy o naszych grzechach, budzi wiele kontrowersji, a jak było kiedyś?

W pierwszych wiekach po Chrystusie spowiedź nie istniała – uznawano, że to chrzest oczyszcza z grzechów, a po nim możliwe jest bezgrzeszne życie. Uważano, że po chrzcie możliwa jest tylko jednorazowa pokuta, ale pod uwagę brano grzechy dużego kalibru, np. apostazję czy morderstwo.

Indywidualna spowiedź uszna pojawiła się w VI wieku za sprawą mnichów iroszkockich. Początkowo odpuszczenie grzechów następowało dopiero po wykonaniu pokuty. Kapłani dysponowali też katalogami grzechów wraz z pokutami, na jakie zasługują.

To, że dzisiaj najpierw otrzymujemy rozgrzeszenie, a potem wypełniamy pokutę, ustaliło się w X wieku. Soborowi Laterańskiemu w 1215 roku zawdzięczamy natomiast obowiązek przynajmniej jednej spowiedzi w ciągu roku.

Celibat to tak naprawdę bezżenność – zobowiązujący się do niego duchowni obiecują, że nie wstąpią w związek małżeński. Zachowanie wstrzemięźliwości seksualnej wynika zaś z dekalogu: cudzołóstwem jest bowiem każdy pozamałżeński seks.

W Biblii nie ma jednak nigdzie nakazu bezżenności. Są tylko zalecenia pozostawione w listach świętego Pawła, który sam wybrał tę drogę. Nawet jednak w czasach apostolskich celibat nie stanowił obowiązku, o czym świadczy 1 List do Tymoteusza, w którym biskupom i diakonom zalecane jest bycie mężem jednej żony.

Niemniej jednak, choć w pierwszych wiekach chrześcijaństwa nie broniono duchownym wstępować w związki małżeńskie, to jednak zalecano mimo wszystko wstrzemięźliwość seksualną. W średniowieczu celibat stał się jednak powszechny, a odgórnie i dla wszystkich narzucił go w XI wieku papież Grzegorz w ramach tzw. reformy gregoriańskiej.

Wprowadzenie nakazu celibatu miało nie tylko zbożny cel – choć bez własnych rodzin duchowni mogli pełniej poświęcić się posłudze kapłańskiej, to jednak po ich śmierci cały ich majątek mógł przejść w posiadanie Kościoła.

Co ciekawe, niektórzy księża katoliccy dziś mają żony i rodziny! W Polsce ten temat właściwie nie istnieje, ale pojawia się w krajach silnie protestanckich. Tam zdarza się, że protestanccy pastorzy przechodzą razem ze swoimi rodzinami na katolicyzm, a po długich staraniach udaje im się zostać katolickimi księżmi, mimo że są żonaci. Zwykle jednak nie mogą liczyć na wyższą posadę niż wikary.

To rzecz, którą wie każde dziecko. Bóg jest jeden, ale w trzech Osobach: Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty. Dogmat o Trójcy Świętej przypominamy sobie na każdej mszy w trakcie wyznania wiary, ale czy na pewno wiemy od kiedy i dlaczego w to wierzymy?

Okazuje się, że dogmat pojawił się dopiero w IV wieku. W 325 roku na soborze nicejskim uznano współistotność Ojca i Syna, a w 381 roku na soborze konstantynopolitańskim ustanowiono dogmat o Trójcy Świętej.

Dogmat obowiązuje nie tylko w Kościele katolickim – wiara w Trójcę Świętą obecna jest także w prawosławiu oraz we wszystkich głównych wyznaniach protestanckich.