To przyszła młodość!

Można się tym "naładować" na odbywającym się właśnie w Łodzi Festiwalu Szkół Teatralnych - imprezie należącej do najbardziej niezwykłych wśród niezwykłych. To jedyne wspaniałe spotkanie entuzjazmu, radości, beztroski i przekonania, że w życiu można dokonać wszystkiego - wystarczy tylko chcieć, wiedzieć i działać. To zlot najbardziej niecierpliwych młodych osobowości, które są gotowe natychmiast zachwycać i pozwalać się kochać. A jednocześnie przekazać z siebie jak najwięcej.

Właśnie na tym festiwalu najpiękniej można się zarazić poczuciem, że jeszcze jest wiele do dokonania, że za kolejnym życiowym zakrętem coś być musi, że afirmacja życia to jedyna skuteczna forma obcowania z nim. I przypomnieć sobie lub przyjrzeć się temu magicznemu momentowi przejścia ze stanu młodzieńczego bezpieczeństwa w dorosłą jatkę. Tu już słychać pękające klosze, pod którymi swoich wychowanków trzymają szkoły artystyczne, tu jeszcze ze śmiechem, ale rozstawiane są pierwsze bloki startowe do wyścigu po kilka nagród egzystencji. Wszystko w atmosferze buzującej energii. I ciągle mam wrażenie, że tej darmowej dawki młodzieńczej mocy nie potrafi w pełni wykorzystać samo miasto. Ciągle przecież uważane za młode, a jednocześnie tak nieprawdopodobnie szybko się starzejące. Włodarze oczywiście pochylają się nad przedsięwzięciem, wyrażają zadowolenie i popierają, ale na spektakle nie chodzą, entuzjazmu nie zyskują, wykorzystać energii dla całego miasta nie potrafią. Dziwacznie wypuszczają tę szansę w zamian dużo łatwiej ciesząc się i wynosząc na piedestał oraz do miana sztuki np. mazanie laserami po ścianach kamienic i drzewach. A szansa, jak młodość, przemija szybko. O czym przekonała się Łódź już nie raz i o czym przekonają się, niestety, i uczestnicy łódzkiego festiwalu.