PZPN i kibice wybierają reprezentację stulecia w polskim futbolu i my też postanowiliśmy się pobawić. Przedstawiamy naszą propozycję. Całkowicie subiektywną, aczkolwiek spróbujemy ją uzasadnić. Jest czym, bo o ile nikt nie wyobraża sobie chyba takiej drużyny bez Zbigniewa Bońka czy Grzegorza Laty, o tyle na innych pozycjach wątpliwości było sporo. Ostatecznie wybraliśmy tak:
Bramkarz: Józef Młynarczyk
Pierwszą myślą był oczywiście Jan Tomaszewski, ale my zdecydowaliśmy się na Józefa Młynarczyka. Powód? Obaj mają w dorobku medal mistrzostw świata, ale drugi z wymienionych ma również za sobą pełną sukcesów karierę klubową, najpierw w Widzewie Łódź, a potem w FC Porto, z którym zdobył w sezonie 1986/87 Puchar Europy (obecnie Liga Mistrzów). W finale jego zespół pokonał 2:1 Bayern Monachium, a do historii przeszła bramka zdobyta piętą przez Rabaha Madjera.
Obrońca: Władysław Żmuda
To zabawa, więc zdecydowaliśmy się na wariant z trójką defensorów (PZPN takiego nie przewiduje), a pierwszy z naszego tercetu to Władysław Żmuda. Za klasę i za zasługi, bo mowa o dwukrotnym medaliście mistrzostw świata (z 1974 i 1982 roku), wicemistrzu olimpijskim (1976 r.). Piłkarzu, który zagrał w sumie na czterech mundialach czego nie dokonał ani przed nim, ani po nim nikt w Polsce. Żmuda słynął z twardej i zdecydowanej gry, a każdy kontakt z przypominającymi beton (to cytat) nogami Polaka napastnicy rywali pamiętali bardzo długo. Nie może więc go zabraknąć
Podobnie, jak Jerzego Gorgonia, który na mundialu w 1974 roku tworzył razem ze Żmudą parę stoperów. Nazywany „Białą górą” ze względu na wzrost (192 cm) i kolor włosów obrońca to również mistrz (1972 r.) i wicemistrz (1976 r.) olimpijski. Na boisku również twardziel jakich mało, który nie tylko bronił, ale również strzelał gole. Na przykład takiego, jak w wygranym przez Polskę na mundialu 74 meczu z Haiti.
