Widzę Łódź: Kultura bliżej człowieka niż sprawy FELIETON

Wychodzi z tego zwykle to, co zawsze; szczęścia możemy sobie jedynie życzyć (byłoby miło, gdybyśmy szczerze czynili to wzajemnie), lecz przynajmniej na początku jesteśmy w stanie zarzekać się, że tym razem będzie inaczej. Rok 2022 stałby się już nieco lżejszy, gdyby wokół mogło być kulturalnie. Począwszy od tzw. kultury osobistej (egzotycznie to brzmi), poprzez kulturę w relacjach (poza „bańką”), aż po kulturę (nie rozrywkę), która dzięki jakości ma znaczenie nie tylko dla twórców, ich znajomych i ideowych towarzyszy. Mimo noworocznej ufności kulturze jednak znów łatwo nie będzie. I nie chodzi tylko o pandemię, ograniczenia, groźbę lockdownu, słuszny lęk przed niebezpieczną chorobą, czy odzwyczajenie się części odbiorców od kontaktu z żywą kulturą (u których niekoniecznie tli się tęsknota za powrotem). Ten niejasny czas wzmocnił bowiem izolację i rozbieżność postrzegania rzeczywistości osób żyjących na różne sposoby z publicznych pieniędzy od reszty społeczności. Kultura, która jest „pieszczochem” decydentów wszelkich opcji wtedy, kiedy można się przy niej pokazać, albo wynosić solidne wydarzenia w propagandowe Himalaje sukcesu (w Łodzi wspierane przez miasto inicjatywy zawsze czynią nasze miasto „stolicą” danej dziedziny aktywności). Pozostali uczestnicy tej gry oczekują, że kultura powie im to, co oni uznają za słuszne. Przeciwstawności albo się wyśmiewa, albo na nie obraża. Kultura jest obecnie przestrzenią walki, nierzadko o stanowiska i dostęp do grantów. Nie tylko w Łodzi zajmuje się już sama sobą i podejmuje raczej tematy - oczywiście przedstawione zgodnie z identyfikacją światopoglądową goszczącej i oceniającej publiczności - niż zajmuje człowiekiem i jego współczesnymi lękami, kondycją, zagubieniem. Pozwolę sobie sądzić, że ponad publicystyczną wagę kulturze przywrócić może tylko humanizm. Rozumiany jako troska o człowieka, nie sprawę. W szerokim zakresie.