Widzę Łódź: Łódzki Luwr oknem na świat [FELIETON]

To gwiazda architektoniczna, historyczna i emocjonalna nie tylko naszego miasta, ale również całego kraju (co już dawno powinno być sztandarem centralnego programu „Ratujmy zabytkową Łódź!”)- wyjątkowa w skali co najmniej europejskiej, a i nie bójmy się myśleć globalnie. Takiego obiektu o ogromnym znaczeniu dla tożsamości miasta nie ma nigdzie poza Łodzią, bo wszędzie pałace budowali przedstawiciele arystokracji i możnych rodów, a u nas - ponieważ takowych nie posiadaliśmy - fabrykanci. I jest to zjawisko niepowtarzalne, na którym najcelniej da się budować wizerunkowe znaczenie Łodzi w międzynarodowej świadomości - niezależnie, jak od strony etycznej i w kontekście walki klas oceniamy samych fabrykantów (Luwr w końcu też nie jest przejawem społecznej równości). Fabrykanckie pałace i tak charakterystyczna czerwona cegła ich fabryk - potraktowane z należytym pietyzmem i zrozumieniem są znacznie większą siłą naszego miasta, niż powierzchowna afektacja jego tanią hipsterskością czy np. bezduszne w obecnej wersji Nowe Centrum Łodzi. Remont Pałacu Poznańskiego generalnie jest sukcesem: nasz Luwr wypiękniał, nasycił się świeżością i po latach ulegania łódzkiej szarzyźnie nabrał wyraźnie ochoty, by zachwycać nie tylko tych, którzy wiedzą, iż jest zachwycający. Monopolis pokazało, co można osiągnąć podchodząc do rewitalizacji z klasą i stawiając na jakość; Manufaktura, choć przygniatająca komercyjnością, uratowała zgliszcza imperium Poznańskiego w chwili, kiedy zabytkową wartość pofabrycznych pozostałości uznawało niewielu. Rosną Ogrody Geyera, pozbywa się grubiańskości Księży Młyn, być może doczekamy czasów, że z pieczołowitością i szczerością podejdziemy do odnawiania kamienic.

Przyszłość Łodzi jest w tych starych murach. Nowoczesne szkło i beton pomogą Łodzi wtedy, gdy będą ich konsekwencją.