Widzę Łódź: Nie dajmy się łatwo zadowolić (FELIETON)

Można sobie już wyobrażać, jak zaroi się Piotrkowska, gdy wraz ze wzrostem temperatury powietrza (polityczna będzie rosnąć niezależnie od pory roku i zmian klimatycznych) zostaną poluzowane obostrzenia dotyczące gastronomii. Skorzystają z nich ci, którzy do tego dnia przetrwają oraz ich następcy, którzy będą uruchamiać po pandemii nowe lokale - najłatwiejszy start przypadnie rzecz jasna polewającym piwo.

W ogonie postępu uruchamiania instytucji po lockdownie pozostawiona zostanie kultura, gdzie już każdy kolejny widz, któremu zechce się oderwać od komputera i dzielenia sobą ze współmieszkańcami tej samej „bańki” w mediach społecznościowych, zostanie uznany za sukces.

Po raz kolejny okazuje się, że w sumie niewiele nam potrzeba i łatwo można to wykorzystywać. Zresztą dla Łodzi i jej mieszkańców optyka nie nakręcania ambicji charakterystyczna jest od lat. Tu wystarczy publiczne ogłoszenie przez włodarzy - jak w latach ponoć dawno minionego systemu - że mamy oto czysty i równy już jeden chodnik, by popłynęły rozentuzjazmowane głosy wyznawców piękna i wspaniałości Łodzi.

Przejawem nieco zaściankowego minimalizmu właśnie jest przy tym wykrzykiwanie, iż krytycy obrażają nasze miasto. Jeszcze trudniej reagować, gdy dodawane jest nieśmiertelne zdanie o tym, że gdzie indziej też jest brudno, a nawet brudniej. Ambitnego łodzianina nie powinno obchodzić, że gdzie indziej jest gorzej, tylko, że w Łodzi może być co najmniej tak, jak tam, gdzie jest lepiej (a zapewniam łodzian uznających krytyków za oszczerców, iż takie miejsca są).

Wychodzenie z pandemii może być szansą dla takich miast, jak Łódź, które ciągle szukają nowego „koła zamachowego” swojej historii. I paradoksalnie, choć rzeczywistość zmusi nas do zabiegania o zaspokojenie spraw najbardziej podstawowych, będzie to moment na wyzbycie się zadowolenia z byle czego.