Widzę Łódź: Rok 2020 już bez zgrupowań? [FELIETON]

Możemy sobie przedstawiać najrozmaitsze, najbardziej prawdopodobne scenariusze, a rzeczywistość po raz kolejny przypomniała, iż nic nie jest pewne. Teraz nic nie jest pewne tym bardziej. Skoro nawet Light.Move.Festival, nie mając jasności co do swojej przyszłości, miota się w górnolotnym poszukiwaniu w świetle miłości i zamierza wynieść lampy w przestworza, można przypuszczać, że jedynym ludycznym wydarzeniem w tym roku będą wybory prezydenckie. Mimo niwelowania obostrzeń i wprowadzania kolejnych etapów „odmrożeń”, mrozi krew w żyłach narastająca świadomość, że raczej nie powinniśmy się spodziewać do końca roku, nie tylko w Łodzi, hucznych wydarzeń, festiwali z liczną publicznością i przedsięwzięć grupujących nas z równą śmiałością jak jeszcze kilka miesięcy temu. Cóż to będą za składane sobie nawzajem sylwestrowe życzenia lepszego nowego roku!

Taka sytuacja pewne zjawiska, na przykład różne poczynania w kulturze, może znacząco zelitaryzować, pod warunkiem, że właśnie między innymi kulturze uda się ten zadziwiający stan przetrwać (bo przecież być w internecie to nie sztuka, ale nie jest to dla sztuki życie). Pamiętać jedynie należy, że nie jest dobrze dać się za bardzo zawłaszczyć tęsknocie za „normalnością” (a tak właściwie, to byłaż ona kiedykolwiek?), bo chwil, które umkną w oczekiwaniu, nikt nam nie wróci. W przymusowym ograniczeniu intensywności doznań być może też staniemy się bardziej odporni na to, co politycy, samorządowcy oraz inni wynajęci i opłacani przez nas urzędnicy (nieustannie sobie o tym przypominajmy) będą mieli przyjemność nam naobiecywać. Zmuszeni przywiązywać większą wagę do tego, co się robi, zamiast do tego, co się mówi - bo wychodzenie z pandemii jest czasem działania - w jednym może nas upewnić: odróżnianiu efektów od zapewnień. A to akurat w sumie może się okazać bardzo ciekawe dla Łodzi.