Widzę Łódź: Wrześniowe początki [FELIETON]

Do szkół i przedszkoli pomaszerowali ci, którzy stanowią przyszłość naszego miasta i kraju, mający już na starcie okazję przekonać się, że dzisiejsi dorośli potrafią co najwyżej przekazać im świat chaosu, „rozszczekany” oskarżeniami i powierzchownymi hasłami. Kto wie, może to jednak dla najmłodszych dobra lekcja, którą zapamiętają i wchodząc w dorosłość za nią „podziękują”. Jedyna nadzieja w tym, że dadzą się wówczas - jak wcześniejsze pokolenia - przekonać, iż starcom należy się szacunek i wybaczenie. Rzeczy ważnych i dobrych dla człowieka szkoła nie uczy od dawna, teraz w ogóle jakakolwiek nauka ma znaczenie drugorzędne. Niech jak największa grupa znajdzie energię i chęć do samokształcenia zgodnie ze swoimi marzeniami.

Wrzesień to również początek sezonu, nadal szumnie zwanego artystycznym, choć artyzmu w przedsięwzięciach kulturalnych coraz mniej. Kultura - trochę i na własne życzenie - dała się złapać w sieć sieci, zachłystując się „klikami”, z których poza doraźnością nic więcej dla kultury (mającej wpisaną w swą istotę ponadczasowość) nie wynika. Ułatwiło to urzędnikom rządowym pokazanie, jak traktują kulturę - zamiast po prostu wspomóc artystów (jak wsparci zostali przedsiębiorcy), kazano im produkować i robić internetowe figle, tym sposobem za honorarium zatem, a nie pomoc. Zsieciowaną kulturę wykorzystają też urzędnicy samorządowi i będą cięli jej przyszłoroczne budżety, bo przecież „doskonale sobie radzi w internecie, a to przyszłość”. Łódzkim włodarzom już zjednoczenie środowiska myli się z ujednoliceniem kultury - pomysł łączenia domów kultury (które powinny jak najsilniej wrastać w różne lokalne społeczności), wspólne konferencje prasowe i narracja promocyjna miejskich teatrów (których siłą może być tylko odrębność i własna marka, realizowana najlepiej pod dyrekcją charyzmatycznego artysty, funkcjonującego jak najdalej od urzędników). Oby wrzesień nie był początkiem końców...