Wieczorek z mumią, lunch na gobelinie

W tym samym czasie na wernisażu wystawy „Introdukcja” bez asysty mediów i (jak się usłyszy) bez publicznych wyrazów podzięki za pracę ze strony włodarzy, z kolegami Muzeum Miasta Łodzi i jego bywalcami pożegnała się Małgorzata Laurentowicz-Granas. Związana z nim od 1975 r., pomagała je organizować jego twórcy Antoniemu Szramowi. Żadne z muzeów nie jest już kierowane przez osobę, która rodzime muzealnictwo rozwijała. Żadnym nie kieruje osoba dłużej z daną instytucją związana. Większość z tych szefów o muzealnictwo się nie otarło.

Nawet jeśli byli dobrzy, najlepsi we wcześniejszych zawodach, czy są najlepszymi osobami do kierowania tak specyficznymi placówkami? To tylko inna forma pytania: jakich muzeów chcą władze miasta? Chcą je dalej rozwijać czy tylko jak niedźwiedź w pasiece korzystać ze zgromadzonego tam „miodku”: marki, wielkich zbiorów? I czy rozwojem ma być organizowanie koncertów, warsztatów, innych edukacyjnych „dodatków” i doraźnych akcyjek na różne okazje, np. na „urodziny Łodzi”, czy coś więcej?

Wspomniane dwa muzea łączy nagła dymisja złożona przez wieloletnich dyrektorów. Przed upływem umowy. Na własną prośbę. A tej nie trzeba uzasadniać. To się zdarza. Nie znaczy, że trzeba w to wierzyć. „Zmiana kadr to rzecz normalna”, „dajcie miejsce młodym” to oczywiście postulaty słuszne. Postępowe i w sam raz. Zwłaszcza, gdy się jest młodym. Pytanie: jak miasto spożytkowuje wiedzę, doświadczenie i kontakty „starych”? Nic o tym nie słychać. Aneta Dalbiak ukończyła polonistykę, zna się na funduszach unijnych. Od 2006 r. pracowała w Muzeum Sztuki zajmując się promocją, ostatnio jako główny specjalisty ds. realizacji projektów i pozyskiwania pieniędzy. MS to dobre muzeum i z CMW nie musi się stać nic strasznego. A ile będzie tego dobrego?

Wydarzenia tygodnia w Łódzkiem. Przegląd wydarzeń 1-7 sierpnia 2016 roku