13 grudnia Hannie Zdanowskiej stuknęło 10 lat na stanowisku prezydent Łodzi. Gdyby próbować jednym słowem zdefiniować tę dekadę w kontekście polityki, to byłoby to słowo „szczęście”, bo miała go naprawdę dużo. Pytanie, czy równie dużo miała go Łódź i mieli łodzianie...

Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.

Po raz pierwszy słowo „szczęście” w kontekście jej prezydentury pojawiło od razu po wygranej drugiej turze wyborów w 2010 r. Szermowali nim głównie sztabowcy Dariusza Jońskiego, kandydata SLD, którego Zdanowska wtedy ograła. Miasto na dwa dni przed ciszą wyborczą dopadła zimowa apokalipsa, tysiące łodzian tkwiło w kilometrach korków, do domu wracając po parę godzin, stanęła komunikacja miejska, a to właśnie Joński, ówczesny zastępca p.o. prezydenta miasta (po odwołaniu Jerzego Kropiwnickiego miasto nie miało prezydenta), nadzorował drogi i ich zimowe utrzymanie. Zdanowska i PO bili w niego jak w bęben.
„Miała szczęście...” komentowano w SLD. Czy na wyrost? Kto wie, ale nawet Hanna Gronkiewicz-Waltz, która Warszawę wówczas wzięła w pierwszej turze, stwierdziła, że gdyby do takiego ataku zimy doszło w stolicy, byłaby bez szans... Zresztą nawet to, w jaki sposób Zdanowska została kandydatką PO na prezydenta, też nie odbiega od definicji szczęścia w polityce
Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.

Gdy na początku 2010 r. minister sprawiedliwości Krzysztof Kwiatkowski ogłosił start na szefa PO w Łodzi, było wiadomo, że w gruncie rzeczy to stanowisko gwarantowałoby mu zostanie kandydatem na prezydenta. Tego nie chciał minister infrastruktury Cezary Grabarczyk, stąd także ogłosił swój start. Między obydwoma ministrami tak iskrzyło, że w końcu obu zdyscyplinował premier Donald Tusk, nakazując im wycofanie się z wyborów. Kwiatkowski tak uczynił, Grabarczyk też, tyle że rezygnując zgłosił niejako w zastępstwie Hannę Zdanowską na szefową PO. Wygrała ze sporą przewagą, a na tym samym zjeździe dostała poparcie jako kandydatka partii na prezydenta i tym prezydentem kilka miesięcy później została.

Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.

Zażegnanie pierwszego poważnego kryzysu władzy w 2012 r., kiedy zbierano podpisy pod referendum o odwołanie prezydent, też wiąże się z furą szczęścia. Fundamentem wniosku referendalnego było założenie, że prezydent nie konsultuje się z łodzianami, a gdy „referendarze” niebezpiecznie szybko zbliżali się do osiągnięcia wymaganej prawem liczby podpisów wspierających referendum, zaplecze Zdanowskiej wpadło na makiaweliczny pomysł kupienia części inicjatorów miejscami w Radzie Mieszkańców, osobliwym tworze powołanym przez samą prezydent. Ruch z jej powołaniem miał rozbić ich zwarte szeregi. Poszło gładko, podpisów nie dozbierano, część zaginęła, referendum spaliło na panewce.
To był oczywiście precyzyjny plan, a rozegranie inicjatorów referendum to już kanon łódzkiej polityki, jednak fakt, że w ogóle w to weszli i dali się ograć jak dzieci, to już wyłącznie szczęście Hanny Zdanowskiej. Tydzień po powołaniu rady prezydent najzwyczajniej w świecie ją rozwiązała...
Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.