W kluczowym momencie, najważniejszym w karierze Zdanowskiej, czyli wyborach 2014 r., które miały albo potwierdzić poparcie dla niej, albo zepchnąć w polityczny niebyt, też pomogło szczęście. Miasto było pogrążone w przeciągających się remontach, kierowcy klęli w korkach, informacja o zamykaniu ulic i objazdach leżała, a Zdanowska w kampanii w zasadzie niczego ważnego nie obiecała. No i wygrała... w pierwszej turze.
Szczęście tym razem polegało na tym, że choć faktycznie chaos 2014 r. przerażał, to masa wyborców uznała, że „jak rozkopała, to niech dokończy”. Szczęście? Tak, ale Hanna Zdanowska i jej zaplecze umieli temu szczęściu pomóc. Istotne jest to, że po zwycięstwie w pierwszej turze, Zdanowska zdobyła pewność siebie, której brak gołym okiem było widać w pierwszej kadencji. Zapanowała nad swoim zapleczem, wynik wyborczy dał jej także polityczną siłę wewnątrz PO, która pozwoliła oderwać się od Cezarego Grabarczyka, swego rodzaju „nadburmistrza” Zdanowskiej od początku prezydentury. Faktycznie stała się liderką swego środowiska, a wynik wyborczy pokazał, że może liczyć na większe poparcie łodzian niż Platforma Obywatelska.
Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.

Najważniejszy kontekst tego wyniku był jednak taki, iż uznała, że w istocie poparto jej politykę inwestycyjną, choć zapewne nie w szczegółach organizacyjnych. W 2010 r. szła do wyborów z hasłem „Walczę o Łódź”, a jej prezydentura miała zasypywać cywilizacyjne zaszłości czasów PRL i bolesnej dla miasta transformacji. Z czasem to hasło zostało zastąpione przez „Kocham Łódź”, co dla jej oponentów i kogokolwiek, kto tylko odważył się jej poczynania krytykować, prowadziło do napiętnowania ich mianem „niekochających Łodzi”, nawet jeśli krytyka miała sens.

Inwestycje to ten aspekt zarządzania Łodzią, który – jak przynajmniej mówi sama Zdanowska – jest dla niej kluczowy, bo ma zmieniać Łódź. Z drugiej strony ten efekt często niweczy zbyt rozbuchana machina propagandy, którą zbudowała w magistracie. Tej machiny, która też tania nie jest i promuje ją do granic obłędu, prezydent potrzebuje także do tego, by wygładzać błędy, albowiem z inwestycjami – a na pewno tymi dużymi i strategicznymi – jest akurat tak, że niemal każda z nich ma swoje blaski, ale też cienie.
b]Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.[/b]

Pierwsza ważna inwestycja prezydentury Hanny Zdanowskiej to remont ulicy Piotrkowskiej. Jej niezaprzeczalnym atutem i sukcesem Zdanowskiej jest to, że po remoncie deptak ożył, potrafił przyciągnąć więcej mieszkańców i turystów, a zatem i pieniędzy dla restauratorów czy właścicieli pubów. Ale znowu minus jest taki, że położenie granitu na dziesiątki lat odcięło możliwość doprowadzenia centralnego ogrzewania od frontów kamienic, a podchodzenie od „tyłu” jest droższe i bardziej skomplikowane. Poza tym estetyka: granitu nie da się domyć, jest po prostu brudno.
Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.

Modernizacja trasy W-Z po wielu perturbacjach, niedoszacowaniach i zwrotach akcji z projektem, kosztowała razem z pieniędzmi z UE blisko miliard zł, ale zamiast planowanych dwóch tuneli, wyszło pół jednego. Plus jest jednak taki, że zintegrowano linię tramwajową W-Z z przecinającym ją Łódzkim Tramwajem Regionalnym. Ów węzeł zwany Stajnią Jednorożców niektórych swą estetyką odpycha, natomiast bez zintegrowania obu tras przeciętny łodzianin korzystający z tramwajów nie bardzo potrafiłby sobie wyobrazić przejazd do pracy do domu, a projekt zmieniono pod tym kątem właśnie za prezydentury Zdanowskiej.
Czytaj dalej na kolejnym slajdzie: kliknij strzałkę w prawo.