Co dalej? Podjął pan chociażby próbę wytłumaczenia się, przedstawienia swoich argumentów?

Próbowałem umówić się z marszałkiem Grzegorzem Schreiberem, ale nie znalazł czasu nawet na telefon. Nie mówiąc już o rozmowie w cztery oczy. Przecież nie prosiłem o rozmowę towarzyską. Ja reprezentowałem teatr. Przecież nie chodziło tylko o moją osobę. Widać z tego, że marszałka nie obchodzi sytuacja flagowego teatru dramatycznego w Łodzi. Próbowałem również dobić się do ministra kultury Piotra Glińskiego, ale co ministra obchodzi jakiś teatr w Łodzi. Zadziwiające, bo jest posłem z okręgu łódzkiego, więc wydawałoby się, że dobro Teatru Jaracza powinno mu szczególnie leżeć na sercu... Udało mi się porozmawiać z podsekretarz stanu Wandą Zwingrodzką, która - odniosłem wrażenie - wykazała duże zrozumienie. Tylko że mnie potrzebna była skuteczność, nie empatia. To, że ministerstwo nie współfinansuje Teatru Jaracza, nie znaczy wcale, żeby minister nie stwarzał najlepszych okoliczności dla funkcjonowania tego teatru. Bo, w przeciwnym razie, do czego nam potrzebny minister kultury i całe to jego ministerstwo? Ciekawi mnie, czy minister Gliński będzie poczuwał się do odpowiedzialności za demontaż teatru? Na pytania aktorów, reżyserów, dziennikarzy, widzów, dlaczego władza chce zniszczyć kolejny teatr, ciśnie się okrutna odpowiedź. Bo może! Bo jest bezkarna! Niektórzy mówią, że urzędnicy są na tyle prymitywni, że nie znają wartości teatru. Jeśli tak, to ich niewiedza nie jest okolicznością łagodzącą. Ja śmiem twierdzić, że oni działają cynicznie i z premedytacją. Właśnie dlatego, że zdają sobie sprawę z siły teatru.