Zmarł Jerzy Urban, z urodzenia łodzianin, najbardziej znany jako twarz reżimowej władzy ostatniej dekady PRL, a później twórca i właściciel tygodnika NIE. Mało kto pamięta, że 19 lat temu mógł zostać prezydentem Łodzi, co doprowadziło niemal do sytuacji kryzysowej w ówczesnym magistracie.
Prezydentem - dodajmy - tylko jednodniowym, jednak wówczas, w 2003 r. ta możliwość obudziła sporo kontrowersji, negatywnych emocji i mieszanych uczuć. Otóż fotel prezydenta wiosną tamtego roku na licytację wystawił Jerzy Kropiwnicki, który zarządzał Łodzią od niespełna pół roku. Pomysł podrzuciła Elżbieta Budny, prezes Fundacji Krwinka, a dochód z licytacji "Prezydenta Jednego Dnia" miał zasilić szpital przy ul. Spornej, gdzie leczono dzieci chore na białaczkę.
Prezydent Kropiwnicki zapowiadał wówczas, że wystąpi w roli "usłużnego asystenta jednodniowego prezydenta”: rankiem może podjechać pod jego dom i otworzyć mu drzwi auta, potem spędzić godzinę na lekturze porannej prasy i asystować w odprawie z wiceprezydentami, szefami delegatur i komendantem Straży Miejskiej. Kilkudniowa licytacja ruszyła od kwoty 1 tys. zł., wszystko szło dobrze do czasu, gdy stawkę podbijać zaczął Jerzy Urban, zapowiadając zresztą, że ma w sobie sporo determinacji oraz pieniędzy, by ją wygrać.
Urban urodził się w Łodzi w 1933 r., a wychował przy ul. Piotrkowskiej 134. Był synem Jana Urbacha, członka PPS, dziennikarza i właściciela gazety Głos Poranny. Po wybuchu wojny rodzina przeniosła się do Lwowa, wracając do Łodzi po jej zakończeniu, jednakże ostatecznie Łódź w 1950 wybierając Warszawę. Urban był znanym dziennikarzem, jednakże w latach 80-tych stał się twarzą i jak na tamte czasy celebrytą telewizyjnym, albowiem został rzecznikiem rządu Wojciecha Jaruzelskiego, w najmroczniejszych czasach stanu wojennego. Ze stanowiska ustąpił dopiero w 1989 r., razem z ostatnim rządem PRL. Potem stał się milionerem dzięki wydawaniu obrazoburczego i antyklerykalnego tygodnika NIE.
