30 stycznia 1821 administracja w Warszawie wytypowała Łódź, jako miejsce do budowy dzielnic rzemieślniczo-przemysłowych. Łódź była wśród wielu innych wytypowanych miejscowości i początkowo wcale nie miała być największa.
Ozorków stał się miastem
30 stycznia 1816 dzięki staraniom Ignacego Starzyńskiego herbu Ślepowron Ozorków uzyskał prawa miejskie. Starzyński odziedziczył kilka wsi w dobrach Strzeblew (pow. zgierski), w jednej z nich – Ozorkowie – założył osadę przemysłową, ukierunkowaną na produkcję sukna. Majątek zainwestował w regulację Bzury. Sprowadził Friedricha i Heinricha Schlösserów, którzy założyli jedną z największych wtedy fabryk włókienniczych w zaborze rosyjskim. Więcej w Kalendarium Łódzkim 11 czerwca oraz 10 grudnia.
Początek budowy przemysłu w naszym regionie
30 stycznia 1821 Komisja Rządowa Spraw Wewnętrznych i Policji powierzyła prezesowi Komisji Województwa Mazowieckiego Rajmundowi Rembielińskiemu (odpowiednik dzisiejszego wojewody) utworzenie osad sukienniczych w Zgierzu, Przedeczu, Łodzi, Dąbiu, Gostyninie, Łęczycy, Gąbinie, Rawie, Brdowie i Skierniewicach. Początkowo największym ośrodkiem miała być Łęczyca, jednak szybko przerósł ją Zgierz, a następnie głównym ośrodkiem stała się Łódź.
Początek przemysłowej Łodzi
30 stycznia 1821 administracja w Warszawie wytypowała Łódź, jako miejsce do budowy dzielnic rzemieślniczo-przemysłowych. Wpłynęło na to dogodne położenie geograficzne Łodzi (obfitość wód powierzchniowych na potrzeby technologiczne), łatwy dostęp do tanich materiałów budowlanych (drewno z pobliskich lasów i cegły z licznych cegielni), dogodne stosunki własnościowe (istnienie na zapleczu miasteczka rozległych terenów rządowych tzw. klucza łódzkiego), obecność w sąsiedztwie niedawno sprowadzonych kolonistów (w tym także rzemieślników – hutników szkła i sukienników) oraz położenie na trakcie handlowym (Łęczyca – Piotrków). Decyzja Komisji Rządowej zapoczątkowała gwałtowny rozwój Łodzi i nasilenie się procesów osadniczych, głównie z Saksonii, Śląska i Prus.
