Robotnicy w Zduńskiej Woli przystąpili do wielkiego strajku
30 stycznia 1905 robotnicy w Zduńskiej Woli w ślad za robotnikami Łodzi przystąpili do strajku powszechnego. Początkowo protest rozpoczęło 400 pracowników zakładu M. Wienera. Po kilku godzinach strajk ogarnął 29 fabryk, pracę porzuciło 1700 robotników fabrycznych, a wkrótce także ok. 7300 tkaczy chałupników. Wszyscy domagali się m.in. podwyżki płac, wprowadzenia ośmiogodzinnego dnia pracy. W pobliżu fabryk Karola Kuskego i Dawida Rawskiego doszło do starcia wojska z robotnikami. W połowie następnego miesiąca większość fabryk wznowiła produkcję. Był to wynik zarówno represji, jak i ustępstw fabrykantów, którzy obiecali robotnikom m.in. podwyżkę płac dochodzącą do 25 proc. Więcej o wielkim strajku w Łodzi w Kalendarium Łódzkim 26 stycznia
Jadwiga Wajsówna - dwukrotna medalistka olimpijska z Pabianic
30 stycznia 1912 w Pabianicach urodziła się Jadwiga Wajsówna, polska lekkoatletka, medalistka olimpijska. Była córką Artura i Pauliny z domu Janowskiej (jej rodzina wywodziła się z Westfalii). Treningi w Sokole Pabianice rozpoczęła w wieku 8 lat. W 1934 r. odniosła zwycięstwa w zawodach lekkoatletycznych w Brukseli i Londynie. Trzykrotnie reprezentowała Polskę na igrzyskach olimpijskich. W Los Angeles w 1932 zdobyła brązowy medal w rzucie dyskiem (38,74 m). Na igrzyskach w Berlinie w 1936 została srebrną medalistką z wynikiem 46,22 m – tym rezultatem poprawiła własny rekord Polski, który został pobity dopiero 20 lat później. Na zdjęciu Jadwiga Wajsówna podczas igrzysk w Berlinie, 1936.
30 stycznia 1912 w Pabianicach urodziła się Jadwiga Wajsówna, medalistka olimpijska
7 stycznia 1938 w Pabianicach wyszła za mąż za automobilistę Franciszka Grętkiewicza. W styczniu 1939 roku wyprowadziła się do Łodzi.
30 stycznia 1912 urodziła się Jadwiga Wajsówna, medalistka olimpijska
Podczas wojny Jadwiga Wajsówna wyjechała z Warszawy. W 1943 została aresztowana przez gestapo i podczas przesłuchań niemieccy oprawcy wybili jej zęby. Podczas powstania warszawskiego kopała rowy i budowała umocnienia. Pod koniec wojny zamieszkała w Łodzi, a potem wróciła do Pabianic. Po wojnie była zawodniczką Dziewiarskiego Klubu Sportowego. W sierpniu 1946 w Oslo została brązową medalistką Mistrzostw Europy w Oslo.
