- Byłam przepracowana, po dwóch premierach – opowiadała w wywiadzie dla „Gali”. - To był przełom, wystraszyłam się, że tracę kontrolę nad ciałem, a ono jest przecież moim instrumentem pracy. Zrozumiałam, że muszę podjąć terapię. Nieprzypadkowo w tym samym czasie zaproponowano mi funkcję ambasadora na rzecz depresji… Wcześniej były sygnały, których nie powinnam była zlekceważyć. Któregoś dnia obudziłam się z silnymi zawrotami głowy. Czułam, że jestem w martwym punkcie, niesatysfakcjonującym mnie miejscu. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego nie potrafię cieszyć się drobiazgami. Poczułam pustkę. Jakby Mur Chiński razem z berlińskim nagle zagrodziły mi drogę. Zrobiło się duszno. W takich momentach zaczyna się szukać czegoś, co pomoże na nowo być szczęśliwą. Bo dotychczasowy zachwyt nad światem gdzieś mi uciekł.

Poszła na terapię, którą przeprowadzał niemiecki psychoterapeuta Berta Hellingera. Dzięki niemu wyszła na prostą, poznała źródło swoich lęków.

Na depresję cierpiała też popularna aktorka Danuta Stenka. Potem mówiła głośno o tej chorobie. Przyznaje, że jest wiele osób, które nie uświadamiają sobie tego problemu.
- Tak było i ze mną – mówiła nam w wywiadzie aktorka. - Przez kilka lat nie zdawałam sobie sprawy, że moja bezsenność to sygnał depresji. Sygnał przepalenia, wyczerpania. Nie wiedziałam, że muszę się poważnie wspomóc, żeby móc wrócić do punktu wyjścia. (...)U mnie trwało to prawie sześć lat. Najdłużej przespana noc trwała trzy godziny. Czasem spałam tylko godzinę. Byłam wyczerpana. A pracowałam wtedy, można by rzec, na trzy zmiany.

Z perspektywy czasu nie żałuje, że publicznie przyznała się do tego, że chorowała na depresję.
- Kiedyś poraziła mnie wieść, że u pewnego znajomego chłopca, rówieśnika mojej córki, licealisty, stwierdzono depresję – wyjaśniała nam w wywiadzie Danuta Stenka. - A po pewnym
czasie usłyszałam w radio, że na depresję zapadają już nie tylko nastolatki, ale również przedszkolaki! Żyjemy w zawrotnym tempie i w permanentnym stresie. Depresja należy do chorób wstydliwych, ale nie można przecież udawać, że nie istnieje. Ot