Just got back from North Head Quarantine Station. This is the shower block from r/creepy
Australijskie North Head – najbardziej nawiedzone miejsce na kontynencie
Ten utworzony w 1832 r. punkt kwarantanny słynie jako jedno z najbardziej nawiedzonych miejsc w Australii. Legendy o duchach wzięły się zapewne stąd, że w pierwszych latach istnienia placówki umierało tu bardzo wiele osób, w tym dzieci. Ubodzy podróżni przybywali wtedy do Australii na przepełnionych statkach, na których nie zapewniano dostatecznego wyżywienia. Wśród pasażerów szerzyły się więc choroby takie jak tyfus, szkarlatyna i odra. Co gorsza, po przybyciu do North Head chorzy musieli często koczować w namiotach, bez odpowiedniej opieki lekarskiej. Śmierć zbierała więc ogromne żniwo.
Z biegiem czasu warunki zarówno na statkach, jak i w kwarantannie uległy poprawie i śmiertelność gwałtownie spadła. W końcu w North Head (na zdjęciu) powstały też nowoczesne budynki mieszkalne, placówki medyczne oraz linia tramwajowa. Miejsce odosobnienia osób chorych zamknięto w końcu w 1984 r. Dziś North Head jest atrakcją turystyczną, a goście mogą m.in. wziąć udział w wycieczkach po punktach kompleksu uchodzących za najbardziej nawiedzone.
Licencja
Hawajskie Kalaupapa – więzienie dla chorych na trąd
Trąd – zakaźna choroba prowadząca do poważnych deformacji ciała – przez wiele stuleci była nieuleczalna i budziła lęk. Chorych uważano za grzeszników i wypędzano lub zamykano na zawsze w tzw. leprozoriach. Dobrym przykładem jest wieś Kalaupapa na Hawajach. W 1865 r. na ten ubogi skrawek lądu zaczęto przymusowo zsyłać chorych. Nie zapewniano im dachu nad głową, jedzenia ani nawet bieżącej wody. Warunki były tak straszne, że wiele osób próbowało ukryć zarażonych członków rodziny przed władzami, by uchronić ich przed zesłaniem. Dopiero po blisko dekadzie w wiosce pojawili się misjonarze (na zdjęciu), dzięki którym sytuacja cierpiących zaczęła się stopniowo poprawiać.
W połowie XX w. rozwój medycyny oraz ruchów humanitarnych sprawił, że trąd przestał być traktowany jak wyrok, a chorzy – jak przestępcy. Mimo to aż do 1969 r. mieszkańcy Kalaupapa nie mogli opuszczać swojej wioski. Kilkunastu z nich mieszka tam do dzisiaj i oprowadza po dawnym miejscu odosobnienia turystów. Wioska (na zdjęciu) nadal jest jednak bardzo trudno dostępna z uwagi na położenie u stóp wysokiego klifu – nie prowadzą tu żadne drogi poza pieszymi ścieżkami.
Licencja
