Dochodzi do niego sąsiadka, pani Leokadia. Mówi, że dawno skończyła 80 lat. Na ul. Kamienną wprowadziła się w 1940 roku, razem z matką, siostrami i bratem. Miała wtedy 10 lat.

- Mieszkaliśmy na Bałutach, ale nas stamtąd wysiedlili jak założyli getto - tłumaczy. - Kiedyś jak była Kamienna, a nie Włókiennicza, to było inne życie. Takiego łobuzerstwa nie było jak dzisiaj. Było poszanowanie dla tych, co tu mieszkali. W nocy człowiek wyszedł i nie bał się. Owszem łobuzów nie brakowało, ale mieli swój honor. Swoich nie ruszyli. Sąsiedzi się odwiedzali, chodzili do siebie na imieniny, na przyjęcia albo grali w karty na podwórku. Teraz na Włókienniczej najweselej jest, gdy opieka społeczna wypłaca pieniądze...

W 1957 roku nazwę ulicy zmieniono na Włókienniczą. W nowych czasach zniknęło z niej większość melin. Kiedyś znalazło się je w niemal każdej kamienicy. Miały swoją ochronę: przed bramą stało kilku chłopaków i pilnowało "porządku". Zresztą "meliniarze" musieli dbać o "towar". Kiedyś jeden sprzedał klientowi zamiast wódki - ...wodę. Jednak drugi raz tego już nie zrobił. Klienci przyszli do niego ponownie i wymierzyli kijami sprawiedliwość. Najsłynniejszą melinę nie tylko na ul. Włókienniczej, ale podobno w całej Łodzi prowadził "Edek - lodziarz". O której godzinie by się do niego nie poszło, to zawsze "ćwiartką" poratował. "Edek - lodziarz" dawno już nie żyje. Starsi mieszkańcy ul. Włókienniczej opowiadają, że jego pseudonim wziął się stąd, że matka Edka robiła lody, a ojciec je sprzedawał. Z czasem przerzucili się na alkohol, a syn przejął rodzinny interes...

Pod numerem piątym na ul. Włókienniczej mieszkał z rodziną Marian Lichtman, znany łódzki muzyk, jeden z Trubadurów. Spędził w niej czternaście pierwszych lat swojego życia. Do dziś nie zapomni klimatów swojej kamienicy. Z rodzicami zajmowali trzypokojowe mieszkanie. Początkowo ubikacje były na podwórku, potem na korytarzu. Jego tata Stanisław szył torby. Najpierw w ich mieszkaniu przy ul. Kamiennej 5, potem otworzył sklep przy ul. Wschodniej i tam produkował swoje wyroby. Muzyk nie zapomni zabaw na podwórku, przy trzepaku.

- Stały one koło rzędów komórek, podwórko miało przebicie do ulicy Jaracza - wspomina Marian Lichtman. - Na tym podwórku ganialiśmy się, graliśmy w piłkę.

Lichtmanowie mieszkali na pierwszym piętrze. Ich sąsiadami z parteru była rodzina Drzewieckich.

- Bardzo zacni ludzie- wspomina Marian Lichtman. - Pamiętam jak pani Drzewiecka wychodziła na spacer z wózkiem. Ja chciałem pomagać go pchać i zaglądałem do środka. We wnętrzu wózka leżał jej syn Mirosław...

Niedaleko Mariana Lichtmana mieszkał też Zygfryd Kuchta, znany piłkarz ręczny, brązowy medalista olimpijski, trener kadry narodowej. Trzy lata starszy Zygfryd imponował Marianowi sprawnością fizyczną i pierwszymi osiągnięciami sportowymi.

W kamienicy mieszkało wielu Żydów, ludzi, którzy po wojnie przyjechali do Łodzi ze wschodu, często mieli za sobą lata więzienia w gułagach. Marian Lichtman zapamiętał też wystawiane na ulice wielkie skrzynki. Należały one do Żydów, którzy po 1956 roku opuszczali Łódź i wyjeżdżali do Izraela.

- Żegnała ich ze smutkiem cała ulica - dodaje Marian Lichtman, który sam też z żalem pożegnał ulicę Kamienną. Rodzice bali się, by nie wpadł w złe towarzystwo i postanowili przeprowadzić się na ul. Wschodnią...