- Należał do grupy tzw. ideowców – opowiada Józef Śreniowski. - Po październiku 1956 roku zaliczano go do tzw. grupy natolińskiej. Jej członkami byli ortodoksyjni stalinowcy. Był bliskim współpracownikiem Kazimierza Mijala, który przez krótki czas pełnił urząd prezydenta Łodzi. Kiedy Mijal uciekł do Albanii to Dworakowski reprezentuje w kraju jego myśl polityczną. Między innymi krytykując Władysława Gomułkę, za to że nie zamienił całą Polskę w jeden wielki kołchoz. A także za to, że przymilał się do Kościoła zamiast go zwalczać.

Jeszcze przed 1956 roku Władysław Dworakowski wyjeżdża do Warszawy. W 1952 roku zostaje wicepremierem w rządzie Bolesława Bieruta, a od grudnia 1954 do marca 1956 roku jest przewodniczącym Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w rządzie Józefa Cyrankiewicza.

Swoją polityczną karierę zakończył w 1959 roku. Znów zaczyna pracować jako ślusarz. Zostaje jednym z liderów założonej w 1965 roku przez Kazimierza Mijala Komunistycznej Partii Polski.

CZYTAJ DALEJ >>>>


...

Między lutym a listopadem 1952 roku I Sekretarzem Komitetu Łódzkiego był Jan Ptasiński, pochodzący z Dłutowa koło Mławy syn rolnika. Przed wojną pracował w Warszawie jako pomocnik murarza. W czasie wojny był porucznikiem Gwardii Ludowej, a potem Armii Ludowej. Po jej zakończeniu między 1948 a 1949 rokiem został słuchaczem działającej w Łodzi dwuletniej Centralnej Szkoły Partyjnej przy KC PZPR. Nie był długo I sekretarzem Komitetu Łódzkiego, bo awansował. Wyjechał do Warszawy i został wiceministrem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W grudniu 1956 roku mianowano go zastępcą przewodniczącego Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego przy Radzie Ministrów. Jego przewodniczącym był inny były sekretarz KŁ PZPR Władysław Dworakowski.

Październik 1956 roku nie zahamował kariery Ptasińskiego. Został I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Bydgoszczy, Gdańsku. W międzyczasie został zastępcą Komendanta Głównego Milicji Obywatelskiej. Swoją karierę polityczną zakończył w 1971 roku jako ambasador PRL w Moskwie. Po powrocie do kraju był jeszcze wiceprezesem Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy.

- Należał do bardzo bliskich współpracowników Mieczysława Moczara – mówi Józef Śreniowski. - Podobno, gdy był ambasadorem w Moskwie to codziennie rozmawiał z nim przez telefon.

CZYTAJ DALEJ >>>>



...

We wrześniu 1955 roku I sekretarzem Komitetu Łódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej zostaje Michalina Tatarkówna – Majkowska. Urodziła się 27 września 1908 roku w Łodzi. Wychowywała się na Widzewie. Lubiła podkreślać, że w jednoizbowym mieszkaniu przy ul. Suchej.

- Mój ojciec Marcin był folusznikiem z Widzewa – opowiadała w wywiadach - W naszym mieszkaniu zbierali się widzewscy robotnicy z SDKPIL i PPS-lewica. Wyrastałam w atmosferze walki. Jako dziewczynka należałam do Czerwonego Harcerstwa. Gdy skończyłam piętnaście lat wstąpiłam do Komunistycznego Związku Młodzieży. Dwa lata wcześniej zaczęłam pracować jako prządka, bo ojciec był robotnikiem z tzw. czarnej listy i często na długo tracił zatrudnienie.

Jej ojciec był członkiem Komunistycznej Partii Polski. Michalina też stała się komunistką. W 1934 roku wstąpiła do KPP. Przed wojną działała w Klasowych Związkach Zawodowych. Pracowała w Widzewskiej Manufakturze i to ponoć ona była organizatorką strajków w fabryce. Przed wojną poznała Władysława Gomułkę. Ta znajomość miała zaowocować w przyszłości.

- Gomułka był znany w moim domu i na całym Widzewie – mówiła w wywiadzie, którego w 1981 roku udzieliła tygodnikowi „ITD”. - Znał go mój ojciec i wiele razy wyrażał się o nim pozytywnie.

CZYTAJ DALEJ >>>>




...

Wspominała, że bardzo przeżywała decyzję o rozwiązaniu KPP.

- Decyzję o rozwiązaniu partii przyjęliśmy z rozpaczą – opowiadała przed laty Andrzejowi Kacperskiemu, starszemu kustoszowi Muzeum Tradycji Niepodległościowych w Łodzi. - U nas w domu zebrało się chyba z piętnastu robotników. Mężczyźni płakali. Mówiło się wtedy: Rozwiązali nas, ale my nie przestajemy być komunistami, my się nie rozwiążemy.

Wojnę spędziła w Łodzi. Lubiła opowiadać, że ścigało ją gestapo. Ale ponoć całą okupację przepracowała w jednej z łódzkich fabryk. Dwa dni po wyzwoleniu Łodzi wstąpiła do Polskiej Partii Robotniczej. Niedługo po tym została I sekretarzem komitetu dzielnicowego na Widzewie. W 1953 roku mianowano ją I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi, a potem I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PZPR dla miasta Łodzi. Wchodziła w skład Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Między marcem 1954 roku a lipcem 1956 roku była zastępcą członka KC PZPR. 28 lipca 1956 roku otrzymała nominację na członka Komitetu Centralnego PZPR.

CZYTAJ DALEJ >>>>




...